.

.

.

.

الكافي 5513

25351- وَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام :

يَقُولُ خَطَبَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه واله النِّسَاءَ فَقَالَ يَا مَعْشَرَ النِّسَاءِ تَصَدَّقْنَ وَ لَوْ مِنْ حُلِيِّكُنَّ وَ لَوْ بِتَمْرَةٍ وَ لَوْ بِشِقِّ تَمْرَةٍ فَإِنَّ أَكْثَرَكُنَّ حَطَبُ جَهَنَّمَ إِنَّكُنَّ تُكْثِرْنَ اللَّعْنَ وَ تَكْفُرْنَ الْعِشْرَةَ فَقَالَتِ امْرَأَةٌ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَ لَيْسَ نَحْنُ الْأُمَّهَاتُ الْحَامِلَاتُ الْمُرْضِعَاتُ أَ لَيْسَ مِنَّا الْبَنَاتُ الْمُقِيمَاتُ وَ الْأَخَوَاتُ الْمُشْفِقَاتُ فَقَالَ حَامِلَاتٌ وَالِدَاتٌ مُرْضِعَاتٌ رَحِيمَاتٌ لَوْ لَا مَا يَأْتِينَ إِلَى بُعُولَتِهِنَّ مَا دَخَلَتْ مُصَلِّيَةٌ مِنْهُنَّ النَّارَ

ابو بصیر میگوید :

امام صادق علیه السلام میفرمودند:

روزی پیامبر صلی الله علیه واله با گروهی از زنان مواجه شدند وبه آنها چنین فرمودند :

ای گروه زنان صدقه بدهید حتی اگر شده از زینت و جواهر خود حتی اگر شده به اندازه یک شقه خرما

بدرستی که شما چوب جهنمید

شما زیاد لعن میکنید و زندگی نیک و نعمتها را کفران میورزید و ناشکری میکنید

در این هنگام زنی از قبیله بنی سلیم که شخصی مشهور به تعقل بود چنین عرضه کرد

یا رسول الله ایا ما همان مادرانی نیستیم که درد حمل را تحمل میکنیم و به فرزندانمان شیر میدهیم (در اسلام برای حمل و شیر دادن صواب فراوانی ذکر شده به گونه ای که زن پس از حمل همانند طفلش بدون گناه و بی حساب میشود )

ایا دخترانی که احکام خدا را اقامه میکنند و برادرانی که شفقت و جوانمردی دارند از ما نیستند؟

حضرت رسول صلی الله علیه و اله غمگین شدند و فرمودند آری شما زنانی هستید که حامله میشوید و فرزندانتان را به دنیا می آورید و به انها شیر می دهید و بسیار مهربان هستید

و اگر آن رفتاری که با شوهران خود میکنید نمی بود هیچ کدام شما که فقط یک نماز خوانده باشد (وهیچ کدام از احکام خدا را عمل نکرده و فقط یک نماز خوانده ) داخل در جهنم نمی شد .

یعنی بد رفتاری شما اگر با همسرتان نمی بود هیچ وقت داخل جهنم نمیشدید حتی اگر فقط از بین تمام عبادات یک نماز میخواندید

تا این جا اصل لزوم تواضع و فروتنی و قنوت در برابر همسر بیان شد.

.

.

.

.

.

عن مولانا أبي الحسن الرضا عليه السلام:

کانَ أَبِی إِذَا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لَا یُرَی ضَاحِکاً وَ کَانَتِ الْکَآبَةُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتَّی یَمْضِیَ مِنْهُ عَشَرَةُ أَیَّامٍ فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْعَاشِرِ کَانَ ذَلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصِیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکَائِهِ وَ یَقُولُ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ الْحُسَیْنُ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ

وقتی ماه محرم فرا می رسید ديگر در پدرم امام کاظم علیه السلام اثرى از خنده يا شادى دیده نمی شد و همواره غمگین و محزون بودند و مصيبت و غم بر تمام وجود ايشان غلبه مينمود. تا زمانى كه به روز دهم (عاشوراء) ميرسيد كه آن روز ، روز اوج مصیبت و اندوه و گريه او بود و می فرمود : در این روز بود که حسین علیه السلام را به شهادت رساندند.

 امالی صدوق، ص ۷۸
 بحار الانوار، ج ۴۴ ص ۲۸۴

.

.

.

.
عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلام :

قالَ خَرَجَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه وآله يَوْمَ النَّحْرِ إِلَى ظَهْرِ الْمَدِينَةِ عَلَى جَمَلٍ عَارِيَ الْجِسْمِ فَمَرَّ بِالنِّسَاءِ فَوَقَفَ عَلَيْهِنَّ ثُمَّ قَالَ يَا مَعْشَرَ النِّسَاءِ تَصَدَّقْنَ وَ أَطِعْنَ أَزْوَاجَكُنَّ فَإِنَ‏ أَكْثَرَكُنَّ فِي النَّارِ فَلَمَّا سَمِعْنَ ذَلِكَ بَكَيْنَ ثُمَّ قَامَتْ إِلَيْهِ امْرَأَةٌ مِنْهُنَّ فَقَالَتْ يَا رَسُولَ اللَّهِ ص فِي النَّارِ مَعَ الْكُفَّارِ وَ اللَّهِ مَا نَحْنُ بِكُفَّارٍ فَقَالَ لَهَا رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّكُنَّ كَافِرَاتٌ بِحَقِّ أَزْوَاجِكُنَّ

 الكافي 5 514 25352- وَ عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ غَالِبٍ عَنْ جَابِرٍ الْجُعْفِيِّ

امام باقر علیه السلام فرمودند :

پیامبر اعظم صلی الله علیه واله در روز قربانی به سمت بیرون مدینه خارج شدند در حالی که سوار بر شتری بدون زین بودند

در راه به گروهی از زنان بر خوردند و به آنها چنین گفتند :

ای گروه زنان زیاد صدقه بدهید و از همسرانتان اطاعت کنید چرا که بسیاری از شما در آتش خواهید سوخت

زمانی که زنان این سخنان را شنیدند گریه کردند و یکی از آنها چنین گفت :

ای رسول خدا آیا ما همراه با کفار در آتش خواهیم سوخت در حالی ما کافر نیستیم ؟

رسول خدا فرمودند شما کافر هستید به حقوق همسرانتان شما حق آنها را کفران می کنید و زیر پا می اندازید

کفر به حق همسر کفر به دستور خداست.

.

.

.

.

.

.

ريان بن شبيب گويد روز اول ماه‏ محرم‏ خدمت حضرت رضا رسيدم بمن فرمود اى پسر شبيب روزه‏اى؟ گفتم نه فرمود اين روزيست كه زكريا بدرگاه پروردگارش دعا كرد و گفت پروردگارا بمن ببخش از پيش خود نژاد پاكى زيرا تو شنواى دعائى خدا برايش اجابت كرد و بفرشتگان دستور داد ندا كردند زكريا را كه در محراب ايستاده بود كه خدا تو را بيحيى بشارت ميدهد هر كه اين روز را روزه بدارد و سپس دعا بدرگاه خدا كند خدا مستجاب كند چنان كه براى زكريا مستجاب كرد .

سپس گفت:

اى پسر شبيب به راستى محرم همان ماهى است كه اهل جاهليت در زمان گذشته ظلم‏ و قتال را بخاطر احترامش در آن حرام مى‏دانستند و اين امت حرمت اين ماه را نگه نداشتند و نه حرمت پيغمبرش را در اين ماه ذريه او را كشتند و زنانش را اسير كردند و بنه‏اش را غارت كردند خدا هرگز اين گناه آنها را نيامرزد .

اى پسر شبيب اگر براى چيزى گريه خواهى كرد براى حسين علیه السلام گريه كن كه چون گوسفند سرش را بريدند و هجده كس از خاندانش با او كشته شد كه روى زمين مانندى نداشتند و آسمانهاى هفت‏گانه و زمين براى كشتن او گريستند و چهار هزار فرشته براى ياريش بزمين آمدند و ديدند كشته شده و بر سر قبرش ژوليده و خاك آلود باشند تا قائم علیه السلام ظهور كند و ياريش كند و شعار آنها يا لثارات الحسين است .

اى پسر شبيب پدرم از پدرش از جدش برايم باز گفت كه چون جدم حسين علیه السلام كشته شد آسمان خون و خاك سرخ باريد .

اى پسر شبيب اگر بر حسين گريه كنى تا اشکت بر گونه‏هايت روان شود خدا هر گناهى كردى از خرد و درشت و كم و بيش بيامرزد .

اى پسر شبيب اگر خواهى خدا را بر خورى و گناهى نداشته باشى حسين را زيارت كن اى پسر شبيب اگر خواهى در غرفه‏ هاى ساخته بهشت با پيغمبر ساكن شوى بر قاتلان حسين لعن كن .

اى پسر شبيب اگر خواهى ثواب شهيدان با حسين را دريابى هر وقت بيادش افتادى بگو كاش با آنها بودم و بفوز عظيمى مى‏رسيدم.

اى پسر شبيب اگر خواهى با ما در درجات بلند بهشت باشى براى حزن ما محزون باش و و براى شادى ما شاد باش و ملازم ولايت ما باش و اگر مردى سنگى را دوست دارد با آن‏ خدا روز قيامت محشورش كند.

.

.

الأمالي (للصدوق) / ترجمه كمره‏اى، متن، ص129،130،131

.

.

وقتی امام حسین علیه السلام وارد کربلا شد، آن طور که من در مَقاتل دیده‌ام، حضرت دو نامه نوشت؛ یکی به برادرش در مدینه و یکی هم به حبیب بن مظاهر در کوفه.

اما آنچه به برادرش محمد حنفیه می‌نویسد، کوتاه است:

«بسم الله الرحمن الرحیم. مِن الحسین بن علی الی محمد بن علی و مَن قِبَلَهُ مِن بنی هاشم. امّا بعد فَکأنَّ الدُنیا لَم تَکُن وَ کَأَنَّ الاخرةَ لَم تَزَل. والسلام».

وقتی به کربلا رسید و هجرت صغرایش تمام شد، این طور نوشت: این نامه‌ ای است از حسین بن علی به محمد بن علی و هر که از فرزندان بنی هاشم نزد اوست. اما بعد ؛ بدانید که دنیا را چنان قرار دادیم که گویی هرگز نبود و آخرت را دائم و باقی می‌دانیم. آخرت را بر دنیا اختیار کرده و از دنیا چشم پوشیدیم. والسلام. برای چه کسی کوچ کردم و آمدم اینجا؟ برای «او» آمدم و چشم از این دنیا پوشیدم.

یک نامه دیگر هم می‌نویسد به کوفه:

«بسم الله الرحمن الرحیم. مِن الحسین بن علی الی الرَّجُل الفقیه حبیب بن مظاهر الاسدی».نامه ای است از حسین به حبیب که مرد دین شناسی است. چقدر هم از او تجلیل می‌کند! «اما بعد؛ فَأِنّا قَد نَزَلنا کربلاء ». ما وارد کربلا شدیم. « وَ انتَ تَعلَمُ قِرابَتَنا مِن رسول الله». تو پیوند من با پیغمبر را می‌دانی. «فَأِن اَرَدتَ نُصرَتَنا فَاقدِم ألَینا عاجلاً». اگر می‌خواهی مرا یاری کنی، زود بیا. همان گونه که من هجرت کردم، تو هم باید هجرت کنی. تو هم باید از کوفه به کربلا بیایی.

**

حبیب با همسرش صبحانه می‌خوردند که قاصد آمد و نامه را داد و رفت. حبیب نامه را گرفت و خواند. همسرش سؤال کرد نامه از کیست؟ گفت این نامه از حسین پسر پیغمبر است. همسرش گفت چه نوشته است؟ حبیب گفت هیچی ! آمده کربلا، من را هم دعوت کرده که بروم و به او کمک کنم. همسرش پرسید: می روی یا نه ؟ حبیب گفت: نه ، من نمی‌توانم بروم!

البته حبیب، به قول معروف، تقیه می‌کرد، برای اینکه مبادا یک وقت قبیله‌اش بفهمند و نگذارند که او برود. همسرش سؤال کرد: نمی‌روی؟! حبیب گفت نه ، من پیر شده و کَرِّ و فَرّی ندارم؛ چطور با او راه بیفتم؟ همسرش گفت: حسین پسر پیغمبر تو را دعوت کرده، آن وقت تو نمی‌خواهی دعوت او را اجابت کنی؟! جواب خدا را چگونه می‌توانی بدهی؟! حبیب گفت می‌دانی اگر من بروم، عبیدالله چه کار می‌کند؟ خانۀ مرا خراب می‌کند و تو را به اسارت می‌گیرد و می‌برد. همۀ این عواقب و ضربه‌های دنیایی را برای او بیان کرد.

همسرش گفت: تو برو ! بگذار خانه را خراب کند، بگذار مرا به اسارت بگیرد. حبیب باز هم گفت: نه، من نمی‌روم. اینجا بود که همسرش بلند شد، روسری خودش را بر سر حبیب انداخت و به او گفت: نمی‌روی؟! پس مثل خانم‌ها در خانه بنشین! بعد گفت: خدایا ! کاش من مَرد بودم و می‌توانستم بروم کربلا تا حسین را یاری کنم! ای کاش من این هجرت را می‌کردم! حبیب گفت: این حرفهایی که زدم، برای این بود که ببینم تو چه می‌گویی. من آنچنان هجرتی کنم که تا قیام قیامت ، نامم در تاریخ ثبت شود…

.

.

روضه خوانی آیت الله حاج آقا مجتبی تهرانی

.

.

.

.

در روایات آمده که اگر بد رفتاری زن با شوهر نباشد ،زن بدون حساب و کتاب وارد بهشت میشود

زن مکلف به تواضع در برابر همسرش هست.
در عین حال مرد هم موظف به حسن خلق در برابر اهلش میباشد

اما الان این رو بگیم

یادمون باشه ما در زندگی باید با خدا معامله کنیم.

زندگی باید خدامحور باشه

و اگر کسی حکم خدا رو در مورد زن بیان کند ولی حکم مرد رو نگوید ، تکلیف از گردن زن ساقط نمی شود

البته سعی می کنیم همه را بگوییم ان شاء الله.

اما بد اخلاقی

گفتیم بد اخلاقی زن در برابر همسرش خلاف تواضع و قنوتی هست که خدا از وی خواسته

الكافي 5 554

25353- وَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ أَبَانٍ عَنْ حَرِيزٍ عَنْ وَلِيدٍ قَالَ :
جَاءَتِ امْرَأَةٌ سَائِلَةً إِلَى رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه واله فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه واله وَالِدَاتٌ وَالِهَاتٌ رَحِيمَاتٌ بِأَوْلَادِهِنَّ لَوْ لَا مَا يَأْتِينَ إِلَى أَزْوَاجِهِنَّ لَقِيلَ لَهُنَّ ادْخُلْنَ الْجَنَّةَ بِغَيْرِ حِسَابٍ

روزی زنی برای پرسیدن یک سوال به نزد رسول خدا رفت رسول خدا صلی الله علیه واله به او فرمودند شما زنانی هستید که حامله می شوید بچه هایتان را به دنیا میاورید و با آنها مهربانی می کنید و اگر آن بد رفتاری که با همسرانتان می کنید نمی بود به یقین به شما چنین گفته می شد

که بدون حساب داخل در بهشت شوید .

نکته اینجاست که اگر یک مورد بد اخلاقی نبود بهشت بدون حساب برای زنان می بود

پس معلومه این حسن خلق و تواضع کامل و همیشگی کار آسانی نیست و فقط یک زن صالحه این رو بدست خواهد آورد

..

.

.

در احکام خداوند سلیقه ای  نباید برخورد کرد.

چون خداوند حکیم در وراء دستوراتی که داده ،حکمتهایی رو قرار داده که جز با تعبد در برابر احکام بهش نخواهیم رسید.

خدا بخواد یک مورد آن را بررسی می کنیم و می بینیم چه اثری دارد این تعبد در برابر احکام و تسلیم خدا بودن در گرمی زندگی زناشویی.

وَ عَنْ النبی صلی الله علیه وآله :

أَنَّهُ قَالَ لَا تُؤَدِّي الْمَرْأَةُ حَقَّ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَتَّى تُؤَدِّيَ حَقَّ زَوْجِهَا

پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله میفرمایند :

یک زن حق خدای تعالی را پرداخت نمی کند مگر اینکه اول حق همسرش را پرداخت نماید .

مستدرك‏ الوسائل 14  257

پرداخت حق خداوند در گرو عمل به دستور خداست

یکی از دستورات خداوند اطاعت و تواضع و قنوت زن در برابر همسر هست که در آیه 34 سوره مبارکه نساء فرستادیم و روایات برای ما تبیین می کنند.

اگر زنی در برابر همسرش تواضع داشته باشه هرگز با او بد اخلاقی نمیکنه
و سوء رفتار خلاف تواضع هست و روایاتش رو در پست های بعدی ارسال می کنیم.

.

.

.

.

.

الرِّجالُ قَوَّامُونَ عَلَى النِّساءِ بِما فَضَّلَ اللَّهُ بَعْضَهُمْ عَلى‏ بَعْضٍ وَ بِما أَنْفَقُوا مِنْ أَمْوالِهِمْ الصَّالِحاتُ قانِتاتٌ حافِظاتٌ لِلْغَيْبِ بِما حَفِظَ اللَّهُ وَ اللاَّتي‏ تَخافُونَ نُشُوزَهُنَّ فَعِظُوهُنَّ وَ اهْجُرُوهُنَّ فِي الْمَضاجِعِ وَ اضْرِبُوهُنَّ فَإِنْ أَطَعْنَكُمْ فَلا تَبْغُوا عَلَيْهِنَّ سَبيلاً إِنَّ اللَّهَكانَ عَلِيًّا كَبيراً

مردان، سرپرست و نگهبان زنانند، بخاطر برتريهايى كه خداوند ( در ناحيه خلقت فقط نه در ارزش و كرامت انسانى ) براى بعضى نسبت به بعضى ديگر قرار داده است، و بخاطر انفاقهايى كه از اموالشان (در مورد زنان) مى‏ كنند.

و زنان صالح، زنانى هستند

كه متواضعند، (در برابر همسر)

و در غياب (همسر خود) اسرار و حقوق او را، حفظ مى‏ كنند

در(محدوده و) مقابل حقوقى كه خدا براى آنان قرار داده،.

و (امّا) آن دسته از زنان را كه از سركشى و مخالفتشان بيم داريد، پند و اندرز دهيد!

(و اگر مؤثر واقع نشد،) در بستر از آنها دورى نماييد!

و (اگر هيچ راهى جز شدت عمل، براى وادار كردن آنها به انجام وظايفشان نبود،) آنها را تنبيه كنيد!

و اگر از شما پيروى كردند، راهى براى تعدّى بر آنها نجوييد!

(بدانيد) خداوند، بلندمرتبه و بزرگ است.

.

.

سوره مبارکه نساء آیه 34

.

.

.

.

(امام باقر علیه السلام از حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:)

دو چیز در زمین مایه امان از عذاب خدا بود :

یکی از آن دو برداشته شد ، پس دیگری را دریابید و بدان چنگ زنید ، اما امانی که برداشته شد رسول خدا صلی الله علیه وآله بود .

و امان باقیمانده ، استغفار کردن است ، که خدای بزرگ به رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود :

« خدا آنان را عذاب نمی کند ، در حالی که تو در میان آنانی و عذابشان نمی کند تا آن هنگام که استغفار می کنند . »

.

.

حکمت 88 نهج البلاغه

.

.

از آن جمله، ابن بابويه رضى الله عنه در عيون أخبار، از حضرت امام رضا عليه السلام روايت كرده:

كه از آباى كِرام خود عليهم السلام روايت مى‏ فرمود كه حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود كه:

خداوندا! رحمت كن خلفاى مرا! و اين كلام را «3» تا سه مرتبه تكرار فرمود.

كسى گفت: يا رسول اللَّه! خلفاى شما كدام‏اند؟

فرمود كه: آن جماعتى كه بعد از من مى ‏آيند و احاديث و سنّت مرا روايت مى‏ كنند و به مردم بعد از من، تعليم مى‏ كنند. «4» و به اين مضمون، در امالى و معانى الأخبار، روايت نموده. «5»

و محمّد بن الحسن الصفّار رحمه الله، در كتاب بصائر الدّرجات، از معاوية بن عمّار روايت كرده كه گفت: از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام سؤال كردم كه: مردى كه روايتِ حديث شما بسيار كند و در ميان مردم، منتشر سازد و در دل‏هاى شيعيان محكم سازد، افضل است يا مردى عابد كه از شيعيان شما باشد و آن قدر روايت نداشته

باشد؟ فرمود:

كسى كه روايتِ حديث ما بسيار مى‏ كند و حديث ما را در ميان مردم، منتشر مى‏ سازد و در دل‏هاى شيعيان ما محكم مى‏ سازد يا دل‏هاى ايشان را راست مى‏ دارد، افضل

است از هزار عابد.«6»

.

(1). سوره فرقان، آيه 15.

(2). ب:- «تعلّم».

(3). الف:- «را».

(4). عيون أخبار الرضا عليه السلام، ج 1، ص 40، ح 94.

(5). الأمالى، صدوق، ص 247، ح 266؛ معانى الأخبار، ص 374 و 375، ح 1.

(6)منهج اليقين (شرح نامه امام صادق عليه السلام به شيعيان)، ص:351

.

.