.

.

.

.

و از شگفت انگيزترين پرندگان در آفرينش، طاووس است، كه آن را در استوارترين شكل موزون بيافريد،

و رنگ هاي پر و بالش را به نيكوترين رنگ ها بياراست، با بال هاي زيبا كه پرهاي آن به روي يكديگر انباشته و دُم كشيده اش كه چون به سوي مادّه پيش مي رود،

آن را چونان چتري گشوده و بر سر خود سايبان مي سازد، گويا بادبان كشتي است كه ناخدا آن را برافراشته است. طاووس به رنگ هاي زيباي خود مي نازد، و خوشحال و خرامان دُم زيبايش را به اين سو و آن سو مي چرخاند،

و سوي مادّه مي تازد، چون خروس مي پرد، و چون حيوان نرِ مستِ شهوت، با جفت خويش مي آميزد، اين حقيقت را از روي مشاهده مي گويم، نه چون كسي كه براساس نقل ضعيفي سخن بگويد: اگر كسي خيال كند؛ «باردار شدن طاووس به وسيله قطرات اشكي است كه در اطراف چشم نر حلقه زده و طاووس آن را مي نوشد آنگاه بدون آميزش با همين اشك ها تخم گذاري مي كند». افسانه بي اساس است، ولي شگفت تر از آن نيست كه مي گويند: «زاغ نر، طعمه به منقار ماده مي گذارد، كه همين عامل باردار شدن زاغ ماده است». گويا ني هاي پر طاووس چونان شانه هايي است كه از نقره ساخته، و گِردي هاي شگفت انگيز آفتاب گونه كه به پرهاي اوست از زر ناب و پاره هاي زَبَرجد بافته شده است.اگر رنگ هاي پرهاي طاووس را به روييدني هاي زمين تشبيه كني، خواهي گفت دسته گُلي است كه از شكوفه هاي رنگارنگ گل هاي بهاري فراهم آمده است، و اگر آن را با پارچه هاي پوشيدني همانند سازي، پس چون پارچه هاي زيباي پر نقش و نگار يا پرده هاي رنگارنگ يَمَن است، و اگر آن را با زيور آلات مقايسه كني چون نگين هاي رنگارنگي است كه در نواري از نقره با جواهرات زينت شده است.

.

– نهج البلاغه - خطبه 165

.

.

.

.

.

.

(امام باقر علیه السلام از حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:)

دو چیز در زمین مایه امان از عذاب خدا بود :

یکی از آن دو برداشته شد ، پس دیگری را دریابید و بدان چنگ زنید ، اما امانی که برداشته شد رسول خدا صلی الله علیه وآله بود .

و امان باقیمانده ، استغفار کردن است ، که خدای بزرگ به رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود :

« خدا آنان را عذاب نمی کند ، در حالی که تو در میان آنانی و عذابشان نمی کند تا آن هنگام که استغفار می کنند . »

.

.

حکمت 88 نهج البلاغه

.

.

.

.

حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام در کتاب گرانقدر خود نهج البلاغه می فرماید :

اگر با شمشیرم بر بینی مؤمن بزنم که دشمن من شود ، با من دشمنی نخواهد کرد،

و اگر تمام دنیا را به منافق ببخشم تا مرا دوست بدارد، دوست من نخواهد شد،

و این بدان جهت است که قضای الهی جاری شد، و بر زبان پیامبر امّی صلی الله علیه و آله گذشت که فرمود:

« ای علی ! مؤمن تو را دشمن نگیرد، و منافق تو را دوست نخواهد داشت. »

.

.

حکمت 45 نهج البلاغه

.

.

.

.

حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام در کتاب گرانقدر خود نهج البلاغه می فرمایند:

 چون دنیا به کسی روی آورد، نیکی های دیگران را به او عاریت دهد، و چون از او روی برگرداند خوبی های او را نیز بر باید.

حکمت 9 نهج البلاغه

.

.

.

.

.

.

امیرالمؤمنین علی علیه السلام در حکمت 8 نهج البلاغه می فرمایند:

از ویژگی های انسان در شگفتی مانید،

که با پاره ای « پی » می نگرد،

و با « گوشت » سخن می گوید،

و با « استخوان » می شنود،

و از « شکافی » نفس می کشد!!!.

ترجمه : محمد دشتی

شرح حكمت_٩٤

در وصف خير, اميرالمومنين (علی علیه السلام) مي فرمايند:

…دنيا فقط براى دو کس خوب است:
کسى که گناهانى کرده و مى خواهد با توبه جبران کند
و کسى که با سرعت به سراغ کارهاى خير مى رود.

                          بسم الله الرحمن الرحیم

امام علی علیه السلام که درود خدا بر او ، فرمود:  آن هنگام که تهاجم یاران معاویه به شهر انبار و غارت کردن آن را شنید ، تنها و پیاده به طرف پادگان نظامی کوفه « نُخَیله» حرکت کرد ، مردم خود را به او رسانده ، گفتند ای امیرمؤمنان ما آنان را کفایت می کنیم ، فرمود : شما از انجام کار خود درمانده اید ! چگونه کار دیگری را برایم کفایت می کنید؟ اگر رعایای پیش از من از ستم حاکمان می نالیدند ، امروز من از رعیّت خود می نالم ، گویی من پیرو ، و آنان حکمرانند ، یا من محکوم و آنان فرمانروایانند .

دو نفر از یاران جلو آمدند و یکی گفت : من جز خود و برادرم را در اختیار ندارم ، ای امیرمؤمنان فرمان ده تا هر چه خواهی انجام دهم ، امام فرمود : شما کجا و آنچه من میخواهم کجا؟!

1- نُخَیله ، جایی نزدیکی کوفه در سر راه شام ، که لشکرگاه بود، سربازان و داوطلبان جنگ در آنجا گرد می آمدند و سازماندهی می شدند .

2- حکمت 261 ، نهج البلاغه ، ترجمه مرحوم محمد دشتی