شبی دراز شبی خالی از سپیده منم
طلوع تلخ غروبی به خون تپیده منم
پی نظارهات ای یوسف سرا پا حُسن
کسی که دست و دل از خویشتن بریده منم
«کر است عالم و من عاجز از سخن گفتن»
خیال می کنم آن گنگِ خوابدیده منم
کسی که از همه سو زخم تیغ دیده تویی
کسی که از همه زخم زبان شنیده منم
خوشا به حال تو ای سرو رُسته بر سر نی
نگاه کن منم این بید قد خمیده…منم
فتاده آتش غم بر دوازده بندم
غزل تویی و سرآغاز این قصیده منم
اگر به کورهی داغ تو سوختم خوش باش
غمت مباد که شمشیر آبدیده منم
خوشا به حال تو این ره به پای میپویی
کسی که این همه ره را به سر دویده منم….
سعید بیابانکی
