.

.

.

بشکاف دلم را که لبالب شده از خون
این عقده به یک جنبشِ مژگانِ تو بسته‌است

حسين جان
يا اباالشهداء

.

.

 .

عابس‏ بن أبى شبيب همراه شوذب غلام بنى شاكر آمد [و به غلامش گفت: شوذب! در دل چه دارى؟ چه مى‏خواهى بكنى؟] [شوذب‏] گفت: چه بكنم؟ در كنار شما، نزد پسر دختر رسول الله صلّى اللّه عليه و آله و سلّم مى‏ جنگم تا كشته شوم! گفت: من هم چنين گمانى به تو داشته ‏ام! حال كه حاضر به دست برداشتن و رفتن نيستى، براى دفاع از أبى عبد الله به ميدان برو تا [خون‏] تو را به حساب خدا بگذارد.

همان طور كه [خون‏] ساير يارانش را به حساب خدا واگذار نموده و من [هم خون تو را] بخدا واگذار نمايم، اگر الان كس ديگرى همراه من بود كه نزد من نزديكتر و عزيزتر از شما بود باز دوست مى‏داشتم پيشاپيش من به ميدان برود تا جانش را به خدا واگذار كنم‏  چرا كه شايسته است. امروز هر چه مى‏ توانيم طلب أجر و پاداش كنيم، چون‏كه فردا روز حساب است و عملى در كار نخواهد بود.

شوذب جلو آمد و به حسين [عليه السّلام‏] سلام كرد و گذشت، و جنگيد و به قتل رسيد.

[رحمت خدا بر او باد.] عابس بن أبى شبيب گفت: يا أبا عبد الله! در روى زمين و در دور و نزديك، كسى عزيزتر و محبوب‏تر از شما نزد من نيست اگر مى‏ توانستم با چيزى عزيزتر از جان و خونم، ظلم و ستم و قتل را از شما دور كنم، انجام مى‏ دادم، السلام عليك يا أبا عبد الله، در پيشگاه خدا گواهى مى ‏دهم كه من در راه تو و در راه پدرت بوده ‏ام.

 يعنى رنج و ناراحتى‏ اى را كه در پرتو كشته شدنش عايدم مى ‏شود براى رضاى خدا تحمل كنم و به حساب خدا واگذار كنم.

آنگاه در حالى كه شمشيرش به زير آويخته شده بود قدم زنان به سوى [دشمن‏] رفت. ربيع بن تميم [همدانى‏] گفت: وقتى ديدم [عابس‏] در حال آمدن است او را شناختم گفتم: اى مردم! اين شير سياه است، اين پسر أبى شبيب است، كسى از شما تنها با او مبارزه نكند! [عابس‏] پيوسته فرياد مى‏ زد؟! آيا كسى نيست تا با هم، تن به تن بجنگيم؟! عمر بن سعد گفت: او را با سنگ باران به زانو درآوريد! از اين رو از هر سو به سويش سنگ پرتاب كردند! [عابس‏] وقتى اين صحنه را ديد، زره و كلاه‏ خودش را انداخت [و تنها با پيراهن‏] به طرف مردم [كوفه‏] حمله برد، [راوى گويد] و الله ديدم بيش از دويست تن از [دشمنان‏] را به عقب مى‏ راند.

سپس آنها از هر طرف سراغ او آمدند و عابس كشته شد. [رحمت خدا بر او باد.]

.

نخستين گزارش مستند از نهضت عاشورا / ترجمه وقعة الطف ؛ ص177،178

.

.

.

شهید سید مرتضی آوینی

در این دوران جاهلیت ثانی و عصر توبه بشریت ، پای به سیاره زمین نهاده ای ، نومید مشو ، كه تو را نیز عاشورایی است و كربلایی كه تشنه خون توست و انتظار می كشد

تا تو زنجیر خاك از پای اراده ات بگشایی و از خود و دلبستگی هایش هجرت كنی …

و فراتر از زمان و مكان ، خود را به قافله سال شصت و یكم هجری برسانی و در ركاب امام عشق به شهادت رسی…

.

کتاب فتح خون / ص 51

.

.

.

.

حذلم بن ستير گويد:

در سال 61 هجرى بكوفه وارد شدم و اين مصادف بود با زمانى كه علىّ بن الحسين (امام سجّاد) عليه السّلام با زنان خانواده از (سفر جانسوز) كربلا بازمى‏ گشتند و مأموران (يزيدى) دور آنان حلقه زده، مردم براى تماشاى آنان از خانه‏ها بيرون ريخته بودند. چون اهل بيت را سواره بر شتران بى‏ جهاز پيش آوردند زنان كوفه شروع بگريه و زارى نمودند، پس از علىّ بن الحسين عليهما السّلام- در حالى كه بيمارى وى را لاغر ساخته و بند و زنجير در گردن مباركش بود و دستهاى آن حضرت بگردن مباركش بسته بود- شنيدم كه با آوازى بس ضعيف مى‏ فرمود: هان، اين زنان بر ما مى‏ گريند! پس چه كسى (جز مردان ايشان) افراد ما را بقتل رسانده است؟ و زينب‏ دخت گرامى‏ علىّ (ع)- و براستى كه هرگز زنى با شرم و آزرم سخنورتر از او نديده بودم گوئى از زبان امير المؤمنين (ع) سخن مى‏ گفت- را ديدم كه با دست بسوى مردم اشاره فرمود كه ساكت شويد، در حال تمام نفسها خاموش و همه صداها فرو نشست سپس فرمود:

«سپاس از آن خدا است، و درود بر پدرم رسول خدا. امّا بعد، اى كوفيان، اى دغلبازان و اى خودداران از يارى، اشكتان خشك، و ناله و فريادتان خاموش مباد، داستان شما نيست جز بمانند «آن زنى كه رشته خود را پس از محكم بافتن مى‏ گشود، شما سوگندهاى خود را سبب مكر و خيانت ميان خودتان قرار داده ‏ايد». هلا، آيا در ميان شما جز مردمى چاپلوس و ننگ آور و كينه ‏توز كه در ميدان نبرد بزدل، و در برابر دشمنان زبون‏ اند، و مردمى پيمان شكن و بي وفايند پيدا مى‏ شود؟! راستى كه چه پيشكش زشتى با دستهاى خود براى خويشتن پيش فرستاده‏ ايد كه آن خشم خدا بر شماست، و در عذاب دوزخ جاويدان خواهيد بود.

آيا مى‏ گرييد؟! آرى- بخدا سوگند- بسيار بگرييد و كم بخنديد، همانا كه شما به ننگ و رسوائى آن دست يافتيد، و هرگز نتوانيد پليدى آن را ازخويش بزدائيد. آيا زاده ختم رسولان، و سرور جوانان بهشتى، و پناه خوبانتان، و پناهگاه گرفتاريتان، و نشانه راهتان، و راه پهناور دليلتان را ترك يارى گفتيد، و براى او بهم بافتيد؟! هان چه بد بار سنگينى از گناه بر دوش كشيديد، پس هلاكت و سرنگونى بر شما، راستى كه كوششها بنوميدى رسيد، و دستها بخاك نشست (كنايه از آنكه به هيچ خير و بركتى نرسيد)، و سودا بزيان انجاميد، و به خشمى از جانب خدا باز گشتيد، و مهر خوارى و فقر و گرفتارى بر شما نهاده شد.

واى بر شما آيا مى‏ دانيد چه جگرى از رسول خدا بريديد؟! و چه خونى از او ريختيد؟! و چه عضو مهم و محترمى را از آن حضرت برگرفتيد؟! «راستى كه كار زشت و ناپسندى مرتكب شديد كه نزديك است آسمانها از آن بشكافد و زمين دهان باز كند و كوهها پاره پاره بروى زمين ريزد». «1» همانا اين عمل را بگونه‏اى احمقانه و زشت بجاى آورديد كه فضاى زمين و آسمان را از قبح آن پرساختيد. آيا شگفت داريد از اينكه آسمان خون ببارد؟! البتّه كه عذاب آخرت خواركننده‏ تر است، پس اين مهلت زودگذر حلم شما را نربايد (و در نتيجه بگناه ادامه دهيد) كه هيچ گاه خشم و غضب، خدا را به شتاب نيندازد، و بيم از دست رفتن خونخواهى و انتقام بر او نرود، چنین نيست، همانا پروردگار تو در كمينگاه است».

راوى گويد: سپس حضرت ساكت شد ، و ديدم كه مردم همه متحيّر مانده، انگشت تحيّر بدهان برده ‏اند، و ديدم پيرمردى بقدرى گريست كه ريش او از اشك چشمش تر شد و اين شعر را گفت (ترجمه):

«پيرانشان بهترين پيران‏ اند، و نسل آنان بهنگام بر شمارى نسل و اولاد بگونه ‏اى است كه هرگز به پستى و خوارى نمى ‏گرايد».

________________________________________
(1) مريم: 89- 90.

 .

.

الأمالي (للمفيد) / ترجمه استاد ولى ؛ متن ؛ ص366،337،338،339

 .

.

.

.

قرّة بن قيس تميمى مى‏ گويد:

فراموش نمى ‏كنم هنگامى را كه زينب دختر فاطمه از كنار قتلگاه برادرش مى‏ گذشت، در حالى كه مى‏ گفت:

يا محمداه! يا محمداه! ملائكه آسمان بر تو درود مى‏فرستند، اين همان حسين است زير آسمان [بى‏ سايه‏ بان‏] قرار گرفته، به خاك و خون آغشته، و اعضايش قطعه‏ قطعه شده است.

يا محمداه! دخترانت اسير گرديده، فرزندانت كشته شده‏ اند، باد صبا گرد و غبارش را بر آنان مى‏ گستراند! [قرّة كه خود جزو لشكر عمر بن سعد بوده مى‏ گويد:] و الله [زينب‏] دوست و دشمن را به گريه انداخت! بطورى كه زنان صيحه زده، بر صورتهاى خويش سيلى مى‏ زدند.  و بنى‏ أسد- از اهالى غاضريه- حسين و يارانش را يك روز پس از كشته شدنشان به خاك سپردند.

.

.

نخستين گزارش مستند از نهضت عاشورا / ترجمه وقعة الطف، ص: 193

.

.

قصه ما به سر رسید…

والوتر الموتور

.

.

.

.

.

پدر آیت الله سید محمدتقی مدرسی نقل می کند:

عصر عاشورای سال ۶۱ هجری ، شیطانک ها دیدند که ابلیس سرکرده ی آنان، به سر و صورت می زند و می گرید.
گفتند: امروز که تو باید خوشحال باشی از چه رو پریشانی و گریان؟
گفت: اشتباه بزرگی کردم که این جماعت را واداشتم که حسین را بکشند.
گفتند:چطور؟ مگر تو نمی خواستی این جمع به ظاهر مسلمان ، راهی جهنم شوند؟ و مگر نشدند؟
گفت:چرا چنین شد ولی از این نکته غفلت کرده بودم که با این کار ، باب رحمت الهی به روی مردم باز می شود هرکس به نحوی خود را در دستگاه امام حسین علیه السلام جای می دهد و از شفاعت او بهره مند می گردد.

السلام علیک یا ابا عبدالله (ع) یا باب رحمه الله الواسعه

.

داستانهای روح افزا صفحه ۱۲۷

.

.

امام باقر صلوات الله علیه فرمودند :
هر کس در روز عاشورا حسین بن علی علیهما السلام را زیارت کند
در حالی که گریان است خدارا ملاقات خواهد کرد با ثواب دو هزار حج و دو هزار عمره و دو هزار غزوه حج و عمره و غزوه کسی که با رسول الله و ائمه راشدین صلوات الله علیهم حج و عمره و جهاد کرده باشند

میگوید عرض کردم فدایتان شوم

کسی که دور است و امکان رفتن به کربلا را ندارد برای او چه پاداشیست؟

حضرت فرمودند

اگر این چنین است به صحرا برود و یا بر سطحی مرتفع بالا برود و به سمت اباعبد الله سلام بفرستد

و بسیار لعن بر قاتل حضرت کند

وبعد آن دو رکعت نماز بخواند

و این کار را وسط روز قبل از زوال خورشید انجام دهد

سپس برای حضرت حسین ندبه و گریه کند

و در خانه اش اگر خوف ندارد جزع و ندبه برای حضرت بر پا کند

و به یکدیگر تسلیت دهند

من برای آنها ضامن همه این ثواب ها هستم بر عهده خدا

حضرت دوباره میفرمایند من زعیم و ضامنم که اگر چنین کند ثواب زائر اباعبد الله در روز عاشورا برای اوست

حضرت فرمودند در ملاقات هم بگویید عظم الله اجورکم بمصابنا الحسین علیه السلام و جعلنا و ایاکم من الطالبین بثاره مع ولیه الامام  المهدی  من آل محمد علیهم السلام

همان توصیه امام رضا در مورد نحوست این روز رو حضرت میفرمایند که تبرک نکنید امروز را خرید برای سال و ذخیره نکنید و محزون و مغموم باشید که مطالعه کنید

در ادامه صالح بن عقبه و سیف بن عمیره میگویند علقمه بن محمد حضرمی میگوید به امام باقر علیه السلام عرض کردم

دعایی مرا یاد دهید که در این روز بخوانم چه وقتی حضرت اباعبد الله الحسین را از نزدیک زیارت میکنم چه وقتی حضرت را از دور زیارت میکنم

که حضرت میفرمایند بعد اشاره و سلام به اباعبد الله و خواند دو رکعت نماز و اشاره به حضرت و سلام و تکبیر این دعا را میخوانی که این دعای ملائکه ای هست که

زائر حضرتند و خداوند هزار هزار درجه برای تو مینویسد

و مانند کسی خواهی بود که با حضرت شهید شده

و برایش ثواب زیارت همه انبیاء و رسولان و ثواب زیارت همه کسانی که اباعبد الله را از روز شهادتشان زیارت کرده اند … قرار میدهند

و سپس زیارت عاشورا را به او آموختند:

السلام علیک یا ابا عبد الله السلام علیک یابن رسول الله السلام علیک یابن ایمرالمومنین و بن سید الوصییین ….

.

مفتاح الجنان مرحوم مجلسی

.

.

.

.

.

.

روز نهم‏ محرّم‏ بود، امام حسين عليه السّلام دريافت كه دشمنان در تعجيل جنگ حرص مى‏ ورزند و محاصره را تنگتر مى‏ كنند، و كمتر به پندها و اندرزها توجّه دارند، به حضرت عبّاس عليه السّلام فرمود:

ان استطعت ان تصرفهم عنّا في هذا اليوم فافعل لعلّنا نصلّى لربّنا في هذه اللّيلة، فانّه يعلم انّى احبّ الصّلاة له و تلاوة كتابه…  اگر بتوانى امروز دشمنان را از جنگ با ما منصرف سازى اين كار را انجام ده، شايد امشب براى پروردگارمان نماز بخوانيم، چرا كه خدا مى‏داند من نماز براى او، و تلاوت آيات قرآنش را دوست دارم.

عبّاس عليه السّلام نزديك دشمن رفت و از آنها مهلت خواست.

عمر سعد، از پاسخ دادن سكوت كرد.

عمرو بن حجّاج زبيدى (يكى از سران دشمن) گفت:

«سوگند به خدا اگر اينها از ترك و ديلم بودند و از ما مهلت مى‏ خواستند، جواب مثبت مى‏داديم، تا چه رسد به اينكه از آل محمّد صلى اللَّه عليه و آله و سلم هستند.» پس از اين گفتار، پيشنهاد مهلت را پذيرفتند.

امام حسين عليه السّلام نشست، و اندكى به خواب رفت و سپس بيدار شد، فرمود: «خواهرم من در همين لحظه جدّم محمّد صلى اللَّه عليه و آله و سلم و پدرم على عليه السّلام و مادرم فاطمه زهرا عليها السلام و برادرم حسن عليه السّلام را ديدم به من گفتند: يا حسين انّك رائح الينا عن قريب‏ … اى حسين! تو به زودى نزد ما مى‏ آيى.» و به قولى فرمود: « عن غد … فردا نزد ما مى‏ آيى.»

زينب عليها السلام تا اين سخن را شنيد، از شدّت اندوه سيلى بر صورتش زد و فرياد و شيون كشيد. امام حسين عليه السّلام به زينب عليها السلام فرمود: «آرام باش، ما را مورد شماتت و سرزنش دشمن قرار نده.»

.

.

غم نامه كربلا / ترجمه اللهوف على قتلى الطفوف ؛ ؛ ص112،113

 .

.

.

.

.

اولين كسى كه از ميان فرزندان أبى طالب آن روز كشته شد، على‏ اكبر فرزند حسين بن على [عليه السّلام‏] بود. مادرش ليلى دختر أبى مرّة بن عروة بن مسعود ثقفى بود. [على‏ اكبر] حمله به [سپاه دشمن‏] را آغاز كرد و در آن حال [با شعر] مى ‏گفت:

من على بن حسين بن على هستم، به پروردگار خانه كعبه قسم، كه ما به [جانشينى‏] پيامبر از ديگران سزاوارتريم، بخدا قسم، آن زنازاده نخواهد توانست بر ما حكومت كند.

پس از آنكه چندين بار به دشمن حمله برد و اين اشعار را تكرار كرد، مرّة بن منقذ بن نعمان عبدى وى را ديد، گفت: [همه‏] گناهان عرب به پاى من، اگر [اين بار اين نوجوان از كنارم بگذرد و همان عمل گذشته را تكرار كند و پدرش را به عزايش ننشانم!] [بنابراين اين بار كه على اكبر از ميدان‏] مى‏ گذشت و با شمشيرش به مردم حمله مى‏ برد مرّة بن منقذ با وى درگير شد و با نيزه او را زد، على اكبر به زمين افتاد مردم دورش را گرفته با شمشيرهايشان او را قطعه‏ قطعه كردند.  حسين [عليه السّلام‏] بالاى سرش آمد، در حالى كه مى‏ فرمود: خدا بكشد ملّتى را كه تو را كشت، اى پسرم! چه چيزى آنها را به جسارت در برابر خداى رحمان و هتك حرمت رسول [الله‏] صلّى اللّه عليه و آله و سلم واداشته! بعد از تو خاك بر سر دنيا و زندگى دنيا. [در همين حال‏] زنى با شتاب [به ميدان‏] آمده در حالى كه فرياد مى‏ كشيد: آى برادرم! آى برادرزاده ‏ام! خود را روى [بدن على اكبر] انداخت! حسين [عليه السّلام‏] نزدش آمده، دستش را گرفته به خيمه‏ بازگرداند، و نزد جوانانش آمد، فرمود: برادرتان را حمل كنيد، آنها على اكبر را از جايى كه بر زمين افتاده بود برداشتند و پيشاپيش خيمه‏ اى كه جلويش مى‏ جنگيدند قرار دادند.

 .

.

نخستين گزارش مستند از نهضت عاشورا / ترجمه وقعة الطف ؛ ص180،181