.

عابس‏ بن أبى شبيب همراه شوذب غلام بنى شاكر آمد [و به غلامش گفت: شوذب! در دل چه دارى؟ چه مى‏خواهى بكنى؟] [شوذب‏] گفت: چه بكنم؟ در كنار شما، نزد پسر دختر رسول الله صلّى اللّه عليه و آله و سلّم مى‏ جنگم تا كشته شوم! گفت: من هم چنين گمانى به تو داشته ‏ام! حال كه حاضر به دست برداشتن و رفتن نيستى، براى دفاع از أبى عبد الله به ميدان برو تا [خون‏] تو را به حساب خدا بگذارد.

همان طور كه [خون‏] ساير يارانش را به حساب خدا واگذار نموده و من [هم خون تو را] بخدا واگذار نمايم، اگر الان كس ديگرى همراه من بود كه نزد من نزديكتر و عزيزتر از شما بود باز دوست مى‏داشتم پيشاپيش من به ميدان برود تا جانش را به خدا واگذار كنم‏  چرا كه شايسته است. امروز هر چه مى‏ توانيم طلب أجر و پاداش كنيم، چون‏كه فردا روز حساب است و عملى در كار نخواهد بود.

شوذب جلو آمد و به حسين [عليه السّلام‏] سلام كرد و گذشت، و جنگيد و به قتل رسيد.

[رحمت خدا بر او باد.] عابس بن أبى شبيب گفت: يا أبا عبد الله! در روى زمين و در دور و نزديك، كسى عزيزتر و محبوب‏تر از شما نزد من نيست اگر مى‏ توانستم با چيزى عزيزتر از جان و خونم، ظلم و ستم و قتل را از شما دور كنم، انجام مى‏ دادم، السلام عليك يا أبا عبد الله، در پيشگاه خدا گواهى مى ‏دهم كه من در راه تو و در راه پدرت بوده ‏ام.

 يعنى رنج و ناراحتى‏ اى را كه در پرتو كشته شدنش عايدم مى ‏شود براى رضاى خدا تحمل كنم و به حساب خدا واگذار كنم.

آنگاه در حالى كه شمشيرش به زير آويخته شده بود قدم زنان به سوى [دشمن‏] رفت. ربيع بن تميم [همدانى‏] گفت: وقتى ديدم [عابس‏] در حال آمدن است او را شناختم گفتم: اى مردم! اين شير سياه است، اين پسر أبى شبيب است، كسى از شما تنها با او مبارزه نكند! [عابس‏] پيوسته فرياد مى‏ زد؟! آيا كسى نيست تا با هم، تن به تن بجنگيم؟! عمر بن سعد گفت: او را با سنگ باران به زانو درآوريد! از اين رو از هر سو به سويش سنگ پرتاب كردند! [عابس‏] وقتى اين صحنه را ديد، زره و كلاه‏ خودش را انداخت [و تنها با پيراهن‏] به طرف مردم [كوفه‏] حمله برد، [راوى گويد] و الله ديدم بيش از دويست تن از [دشمنان‏] را به عقب مى‏ راند.

سپس آنها از هر طرف سراغ او آمدند و عابس كشته شد. [رحمت خدا بر او باد.]

.

نخستين گزارش مستند از نهضت عاشورا / ترجمه وقعة الطف ؛ ص177،178

.