در برابر امام معصوم باید ادب را رعایت کنیم.

ابو سعيد عقيصا مى گويد:

به حضرت امام حسن (علیه السلام) گفتم:

چرا با معاويه صلح كردى و حال آنكه حق با تو و معاويه گمراه و ستمگر است؟

فرمود:آيا من پس از پدرم،حجت خدا و امام نيستم؟

گفتم آرى.

فرمودند:مگر رسول خدا در حق من و برادرم نفرمود:الحسن و الحسين امامان،قاما او قعدا؟ حسن و حسين امامند چه قيام كنند و چه نكنند؟

گفتم:آرى.

فرمودند:

پس من امام هستم،چه قيام كنم و چه نكنم.

آنگاه براى او،علت آنكه قيام نفرموده اند را چنین توضيح دادند كه:

به همان سبب با معاويه صلح كردم كه پيامبر خدا با بنى ضمره و بنى اشجع و با اهل مكه در حديبيه صلح كرد،با اين تفاوت كه آنان كافر بودند و معاويه و ياران او در حكم كافرند.

اى ابو سعيد! اگر من از جانب خداوند امامم،ديگر معنا ندارد كه راى مرا سبك بشمارى،گر چه مصلحت آن بر تو پوشيده باشد.
مثل من و تو،چون خضر و موسى است.

خضر كارهايى مى كرد كه موسى مصلحت آنرا نمى دانست و در خشم مى شد اما چون خضر او را آگاه مى ساخت،آرام مى گرفت،من هم خشم شما را بر انگيخته ام به اين جهت كه به مصالح كار من آشنا نيستيد،

اما همينقدر بدان كه اگر با معاويه صلح نمى كردم،شيعه اى روى زمين بازنمى ماند .

علل الشرائع الشیخ صدوق ؛ جلد1 ؛ صفحه211

امام حسن مجتبی (علیه السلام) در جواب مردی که عرض کرد ، من از شیعیان شما هستم ، فرمودند :

 ای بنده خدا ! اگر مطیع اوامر و نواهی ما باشی ، راست می گویی. ولی اگر چنین نباشی ، پس با ادعای منزلت والایی که تو اهل آن نیستی بر گناهانت می افزایی.

 مگو من از شیعیان شما هستم . بلکه بگو ، من از دوستداران شما و دشمن دشمنان شما هستم.

 در اینصورت تو آدم خوبی هستی و به خوبی گرایش داری.

ترجمه میزان الحکمه ج 6 ص 2928

عفاف

روزی جوانی به محضر رسول اکرم (صلی الله علیه وآله) وارد شد و با پرخاش شدیدی به طرف آن حضرت حمله کرد و گفت محمد! چرا تو گفته ای باید زنا, در اجتماع ما محو شود و کسی حق ندارد به ناموس دیگری نگاه شهوت انگیز نماید ؟

اصحاب خواستند جزای این بی ادبی و جسارت را به او بدهند اما آن حضرت آنها را امر به صبر و آرامش فرمودند و سپس روی به آن جوان کرده و پرسیدند :

ای جوان ! آیا تو خواهر و مادر داری ؟
گفت بله ، فرمود اگر کسی با همین منطق که تو میگویی ، یعنی باید از هر چیز لذت بخشی استفاده کرد ، بخواهد از لذت نزدیکی ( زنا ) با نزدیکان تو بهره مند شود چه خواهی کرد؟

رنگ جوان در این لحظه تغییر کرد و سوگند خورد : دیگر به سنگر عفتی تجاوز نخواهم کرد و فرد منظمی خواهم بود.

ثواب الاعمال و عقاب الاعمال صفحه 493

از مشکلات و موانع تعلیم و تعلم در جامعه امروزی تعطیلات زیاد است که در بیشتر مواقع ضرورتی برای تعطیل شدن دروس وجود ندارد و روزهای درسی در سال کاهش چشمگیری پیدا کرده و این امر موجب کند شدن علم اندوزی می شود.

وَقُل رَّبِّ زِدْنِى عِلْمًا / طه114
و بگو: پروردگارا علم مرا افزون کن

حکایت؛

مرحوم طیب داستانی نقل می کند: من یازده سال در درس خارج آقا سید محمدباقر درچه‌ای شرکت کردم. در تمامی این مدت فقط یک بار، درس ایشان تعطیل شد و آن هم چاره‌ای نبود، زیرا درس اول را گفته بود که خبر آوردند، برادر شما آقا سید محمدحسین‌ درچه‌ای، فوت کرده است.
آقا فرمودند: خدا رحمتش کند. خواست درس دوم را شروع کند که گفتند: آقا ایشان وصیت کرده‌اند که شما بر جنازه‌اش نماز بگزارید. به همین دلیل ناچار شدند درس را تعطیل کنند.
شبیه این را در مورد مرحوم آیت‌الله‌العظمی بروجردی نقل می کنند؛ تلگرافی از بروجرد برای ایشان آمد که اخوی شما به رحمت خدا رفته است. ایشان دستور داده‌اند پیش از ظهر در مسجد بالای سر، مجلس ختمی برگزار کردند و بعدازظهر همان روز طبق معمول جلسه درس را برگزار کردند، بدون اینکه حتی یک روز درس را تعطیل کنند.

1. با اقتباس و ویراست از کتاب مردان علم در میدان عمل

هر یک سال تعلل در زیارت حسین(ع), یک سال از عمر کم می‌کند

امام صادق (ع):«هر كه یک سال بر او بگذرد و به زیارت قبر حسین (ع) نرود، خداوند یک سال از عمر او می‏كاهد و اگر بگویم كه یكى از شما سی‌سال، پیش از اجل خود می‏میرد، راست گفته‏ام و این، برای آن است كه زیارت امام حسین (ع) را ترک می‏كنيد.

عن ابی عبدالله: مَن أتى‏ عَلَيهِ حَولٌ لَم يَأتِ قَبرَ الحُسَينِ ع نَقَصَ اللَّهُ مِن عُمُرِهِ حَولًا، و لَو قُلتُ إنَّ أحَدَكُم يَموتُ قَبلَ أجَلِهِ بِثَلاثينَ سَنَةً لَكُنتُ صادِقاً؛ و ذلِكَ أنَّكُم تَترُكونَ زِيارَتَهُ.

تهذیب الاحکام، ج6، ص43

ازحضرت رضا(صلوات الله علیه) سوال شد فردی از بنی عباس مدعی است شما غنا را حلال می دانید !

امام فرمودند:
این زندیق دروغ میگوید. هرگز چنین نیست.

تاریخ تکرار میشود.

وسائل الشیعه،ج۱۷ص۳۰۶

این روایت همچنین در کتاب الغنای کافی نقل شده است.

امام صادق عليه السلام فرمودند :

إِنَّ المُؤمِنَ يَغبِطُ وَلايَحسُدُ وَالمُنافِقُ يَحسُدُ وَلايَغبِطُ؛

مؤمن غبطه مى خورد و حسادت نمى ورزد، منافق حسادت مى ورزد و غبطه نمى خورد.

(غبطه آن است كه آرزو كنى آنچه ديگرى دارد، هم روزی تو شود و هم برای او افزایش یابد.
و حسد آن است كه نعمتى را كه ديگرى دارد، بر تو گران آید و بخواهی که نداشته باشد ولو به قیمت این که خودت هم دیگر آنرا نداشته باشی).

(كافى، ج2، ص307، ح7)

 قال مولانا علی بن الحسین علیه السلام:إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَيْبَتِهِ الْقَائِلُونَ بِإِمَامَتِهِ الْمُنْتَظِرُونَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ أَهْلِ كُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَعَالَى ذِكْرُهُ أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَيْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ وَ جَعَلَهُمْ فِي ذَلِكَ الزَّمَانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِينَ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ بِالسَّيْفِ أُولَئِكَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِيعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَى دِينِ اللَّهِ سِرّاً وَ جَهْراً.

امام سجاد علیه السلام فرمودند:

مردم زمان غیبت او

(امام مهدی علیه‌السلام)

كه معتقد به امامت وى هستند و منتظر ظهور او هستند، از مردم تمام زمان ها بهترند،
زيرا خداوند عقل و فهمى به آن ها داده كه غيبت در نزد آن ها حكم مشاهده را دارد!

خداوند آن ها را در آن زمان مثل كسانى می‌داند كه با شمشير در پيش روى رسول خدا (صلوات الله علیه واله) (عليه دشمنان دين) پيكار كرده‌‏اند.

آن ها مخلصان حقيقى و شيعيان راستگوى ما هستند كه مردم را به طور آشكار و نهان به دين خدا می‌خوانند.

 بحارالأنوار، ج ۵۲، ص ۱۲۲

روزي پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم در مسجد ميان اصحاب نشسته بود.

رسول خدا ، فرمودند：

اكنون كسی از در وارد می‌شود كه اهل بهشت است.

پس از چند لحظه مرد بلند قامتی كه به اهالی مصر شبيه بود وارد شد و عرض كرد：

يا رسول‌الله اينكه خداوند مي‌فرمايد: “واعتصمو بحبل الله جمعيا و لا تفرقوا” مقصود از حبل الله كيست؟

حضرت با دست مبارك خود به امیرالمومنین علیه السلام، اشاره نموده و فرمودند：

اين است حبل الله.

هر كه بدين شخص تمسك کند در دنيا و آخرت گمراه نمی گردد.

آن مرد امیرالمومنین علی علیه السلام، را بغل نمود و بوسيد و از مسجد خارج شد.

(1001 داستان از زندگی امام علی علیه السلام) تفسیر جامع

شبی دراز شبی خالی از سپیده منم
طلوع تلخ غروبی به خون تپیده منم

پی نظاره‌ات ای یوسف سرا پا حُسن
کسی که دست و دل از خویشتن بریده منم

«کر است عالم و من عاجز از سخن گفتن»
خیال می کنم آن گنگِ خوابدیده منم

کسی که از همه سو زخم تیغ دیده تویی
کسی که از همه زخم زبان شنیده منم

خوشا به حال تو ای سرو رُسته بر سر نی
نگاه کن منم این بید قد خمیده…منم

فتاده آتش غم بر دوازده بندم
غزل تویی و سرآغاز این قصیده منم

اگر به کوره‌ی داغ تو سوختم خوش باش
غمت مباد که شمشیر آبدیده منم

خوشا به حال تو این ره به پای می‌پویی
کسی که این همه ره را به سر دویده منم….

سعید بیابانکی