در برابر امام معصوم باید ادب را رعایت کنیم.

ابو سعيد عقيصا مى گويد:

به حضرت امام حسن (علیه السلام) گفتم:

چرا با معاويه صلح كردى و حال آنكه حق با تو و معاويه گمراه و ستمگر است؟

فرمود:آيا من پس از پدرم،حجت خدا و امام نيستم؟

گفتم آرى.

فرمودند:مگر رسول خدا در حق من و برادرم نفرمود:الحسن و الحسين امامان،قاما او قعدا؟ حسن و حسين امامند چه قيام كنند و چه نكنند؟

گفتم:آرى.

فرمودند:

پس من امام هستم،چه قيام كنم و چه نكنم.

آنگاه براى او،علت آنكه قيام نفرموده اند را چنین توضيح دادند كه:

به همان سبب با معاويه صلح كردم كه پيامبر خدا با بنى ضمره و بنى اشجع و با اهل مكه در حديبيه صلح كرد،با اين تفاوت كه آنان كافر بودند و معاويه و ياران او در حكم كافرند.

اى ابو سعيد! اگر من از جانب خداوند امامم،ديگر معنا ندارد كه راى مرا سبك بشمارى،گر چه مصلحت آن بر تو پوشيده باشد.
مثل من و تو،چون خضر و موسى است.

خضر كارهايى مى كرد كه موسى مصلحت آنرا نمى دانست و در خشم مى شد اما چون خضر او را آگاه مى ساخت،آرام مى گرفت،من هم خشم شما را بر انگيخته ام به اين جهت كه به مصالح كار من آشنا نيستيد،

اما همينقدر بدان كه اگر با معاويه صلح نمى كردم،شيعه اى روى زمين بازنمى ماند .

علل الشرائع الشیخ صدوق ؛ جلد1 ؛ صفحه211

عبدالله بن سلیمان می گوید: در بعضی از کتاب های آسمانی خوانده ام که ذوالقرنین بندۀ صالحی بود که خدای تعالی او را حجتی بر عبادتش قرار داد، اما او پیامبر نبود، خداوند او را در زمین قدرت داد و از هر چیزی بدو سببی داد.

برای او چشمۀ آب حیات را وصف کردند و گفتند هر که از آن بنوشد، نمی میرد تا آنکه صیحۀ آسمانی را بشنود، و او در جست و جوی آب حیات بیرون رفت تا آن که به جایی رسید که در آن سیصد و شصت چشمه بود و خضر در پیشاپیش یاران او بود و از همۀ مردم نزد او محبوب تر بود و به او یک شور ماهی داد و به هر یک از یاران او نیز یک شور ماهی داد و به آن ها گفت: هر یک شور ماهی خود را در یکی از چشمه ها بشویید و خضر بر سر یکی از آن چشمه ها رفت و چون ماهی خود را در آن چشمه فرو برد، زنده شد و شتابان حرکت کرد و چون خضر چنان دید دانست که به آب حیات دست یافته است، جامه خود را فرو افکند و در آب افتاد و در آن غوطه می خورد و از آن می نوشید.

پس تمامی آنان به نزد ذوالقرنین بازگشتند و ماهی خود را نیز به همراه داشتند اما خضر باز آمد و ماهی همراه وی نبود، ذوالقرنین از ماجرا پرسید و او داستان را بازگفت، بدو گفت: آیا از آن آب نوشیدی؟ گفت: آری، گفت: تو صاحب آنی و برای آن آفریده شده ای، مژده باد بر تو که در این دنیا می پایی و از دیدگان نهانی تا آن که نفخ صور شود.

حسن بن علی بن فضال گوید: از امام رضا (علیه السلام) شنیدم که می فرمود: خضر از آب حیات نوشید و او زنده است و تا نفخ صور نخواهد مرد و او نزد ما می آید و سلام می کند و آوازش را می شنویم اما شخصش را نمی بینیم و او هر جا که یاد شود حاضر می شود و هر که او را یاد کند بایستی بر او سلام کند.

و او همه ساله در موسم حج حاضر می شود و همۀ مناسک را به جا می آورد و در بیابان عرفه وقوف می کند و بر دعای مؤمنین آمین می گوید و خداوند به واسطه او تنهایی قائم ما را در دوران غیبتش به انس تبدیل کند و غربت و تنهاییش را با وصلت او مرتفع سازد.

منابع:

کمال الدین و تمام النعمة، جلد ۲، باب ۳۸، 1,