.

.

عرش منصور ز ظلمت شده لرزان امشب

فرش آشوب و فلک و اله و حیران امشب

صادق آل نبی را بنمودی مسموم

شیعیان زین غم عظمی همه گریان امشب

آه از آندم که بفرمود امام ششمین

گشتم از دانه انگور پریشان امشب

آنقدر مضطربم از اثر زهر ستم

که چونی ناله که با دل سوزان امشب

پاره پاره جگرم گشت زجور منصور

وای بر حال غمزده طفلان امشب

آگهی بار خدا نیست مرا تقصیری

بی گنه می کشم این رنج فراوان امشب

همه آئینه چو پروانه بر شمع رخم

تا که خاموش نگشتم من تابان امشب

چهره ام سیر به بینید در این آخر عمر

زانکه محرومم و مسموم و مهمان امشب

پسرم موسی کاظم منما گریه بمن

چون بدورم همه باشند عزیزان امشب

بشه کرببلا اشک فشان از چشمان

یاد بنمای از آن شام غریبان امشب

سوخت خرگاه حسینی بنوا زینب گفت

بارالها چکنم باغم دوران امشب

عابدین در تب و تاب میان بستر

کودکانم همگی سر به بیابان امشب

شاعر:محمدعلی تابع

.

.

.

آقا امام صادق علیه السلام در یک روایتی مفصل به عنوان بصری می فرمایند:

اگر کسی به تو گفت اگر یک کلمه بگویی ده تا می شنوی به او بگو:
اگر ده کلمه بگویی، یکی هم نمیشنوی.

بحارالانوار،ج۱ ص۲۲٤ حدیث عنوان بصری

 .

 .

امام صادق عليه السلام فرمود:

سعيد بن مسيب و قاسم بن محمد بن ابى بكر و ابو خالد كابلى از موثقين اصحاب على بن الحسين عليهما السلام بودند، و مادر من [دختر همين قاسم‏] با ايمان و تقوى و نيكوكار بود و خدا هم نيكوكاران را دوست دارد.

مادرم گفت كه پدرم باو فرمود: اى ام فروه! من در هر شبانه روز هزار بار براى گنهكاران از شيعيانم خدا را مي خواهم (و آمرزش مى‏خواهم) زيرا ما با دانائى بثواب و پاداش بر مصيباتى كه بما وارد مى‏ شود صبر مي كنيم ولى آنها بر آنچه نمي دانند صبر مى‏ كنند.

… توضيح‏

 يعنى ما مى‏ دانيم و يقين داريم كه بلاها و مصيباتى كه بر ما وارد مى‏ شود در برابر چشم خداست و او از همه آنها آگاه و مطلع است و دقيقا بحساب آنها رسيدگى مى‏ كند و انتقام ما را مي گيرد و پاداش بزرگ ما را عنايت مى‏ كند، از اين رو سيد الشهداء حسين بن على عليه السلام چون در روز عاشورا كودك شير خوارش را هدف تير ساختند، فرمود:

هون ما نزل بى انه بعين اللَّه‏

يعنى هر مصيبتى كه بر من مي رسد، چون خدا آن را ميبيند، تحملش برايم سبك و آسان است، ولى شيعيان و دوستان ما كه اين بصيرت و دانش را ندارند، صبر كردن آنها بر شدائد و بلاها سخت و دشوار است، چنان كه حجامت و عمل جراحى براى مرد عاقل و فهميده آسانتر و گواراتر است تا براى كودك غافل و نادان.

از اين رو ممكن است شيعيان گاهى در مصيبات جزع و بيتابى كنند و سخنى بر خلاف رضاى خدا گويند، و گناهى بر آنها نوشته شود، لذا امام باقر عليه السلام براى آنها از خدا آمرزش مى‏ طلبد و يا آمرزش آن حضرت تنها از نظر احترام بآنهاست، بجهت مقام و درجه‏اى كه در اين شكيبائى نزد خدا پيدا مي كنند.

اصول کافی، ترجمه مصطفوی، ج 2، ص 378،379

.

 .

 .

8- عَنْهُ عَنِ الْجَامُورَانِيِّ عَنِ ابْنِ أَبِي حَمْزَةَ عَنْ أَبِي الْمَغْرَاءِ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ:

أَتَتِ امْرَأَةٌ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه واله فَقَالَتْ مَا حَقُّ الزَّوْجِ عَلَى الْمَرْأَةِ فَقَالَ أَنْ تُجِيبَهُ إِلَى حَاجَتِهِ وَ إِنْ كَانَتْ عَلَى قَتَبٍ وَ لَا تُعْطِيَ شَيْئاً إِلَّا بِإِذْنِهِ فَإِنْ فَعَلَتْ فَعَلَيْهَا الْوِزْرُ وَ لَهُ الْأَجْرُ وَ لَا تَبِيتَ لَيْلَةً وَ هُوَ عَلَيْهَا سَاخِطٌ قَالَتْ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَ إِنْ كَانَ ظَالِماً قَالَ نَعَمْ قَالَتْ وَ الَّذِي بَعَثَكَ بِالْحَقِّ لَا تَزَوَّجْتُ زَوْجاً أَبَدا

الكافي 5 508

ابو بصیر میگوید :

امام صادق علیه السلام فرمودند:

زنی به نزد رسول خدا صلی الله علیه واله آمد و پرسید حق مرد بر همسرش چیست ؟

حضرت فرمودند :

اینست که که نیاز او را پاسخ دهد هر چند بر پشت شتر سوار باشد

وچیزی را نبخشد مگر اینکه از همسرش اجازه بگیرد واگر بدون اجازه ببخشد گناهش به گردن زن و ثوابش برای مرد خواهد بود

واینکه درحالی که شوهرش از او ناراحت است نخوابد

آنگاه زن پرسید : هر چند مردش به او ظلم کند ؟

حضرت فرمودند: بلی

آن زن گفت : قسم به آنکه تو را به حق مبعوث کرده هیچ گاه ازدواج نخواهم کرد

البته رسول الله صلوات الله علیه واله از تبتل یعنی همسر نداشتن و ازدواج نکردن نهی کردند

.

.

.

.

هنگامی که امام صادق علیه السلام به عراق آمده و در منزل حیره اقامت گزیدند.

ابوحنیفه ملعون به محضر آن حضرت شرفیاب شده و در مورد مسائلی از حضرت سوال نمود که از جمله آنها این بود:

فدایت شوم امر به معروف چیست؟

فرموند: ای ابا حنیفه ! معروف نزد اهل آسمان و زمین حضرت مولا امیرالمومنین علی علیه السلام است.

عرض کرد: فدایت گردم منکر چیست؟

فرمود: منکر آن دو نفر هستند که در حق او ظلم کردند و خلافتش را غصب کردند و مردم را بر او مسلط نمودند.

عرض کرد: پس آنچه که فردی را در حال گناه می بینیم و او را از آن نهی می کنیم چیست؟

فرمود: آن نه امر به معروف و نه نهی از منکر است بلکه آن خیری است که برای قیامت پیش فرستاده است

روى الشيخ المفيد قدس الله روحه بإسناده إلى محمد بن السائب الكلبي قال :
لما قدم الصادق علیه السلام العراق نزل الحيرة فدخل عليه أبو حنيفة وسأله عن مسائل وكان مما سأله أن قال له جعلت فداك ما الأمر بالمعروف فقال علیه السلام المعروف يا أبا حنيفة المعروف في أهل السماء المعروف في أهل الأرض وذاك ❤️أمير المؤمنين علي بن أبي طالب علیه السلام❤️
قال جعلت فداك فما المنكر
قال اللذان ظلماه حقه وابتزاه أمره وحملا الناس على كتفه
قال ألا ما هو أن ترى الرجل على معاصي الله فتنهاه عنها فقال أبو عبد الله علیه السلام ليس ذاك بأمر بمعروف ولا نهي عن منكر إنما ذاك خير قدمه

.

.

بحار الأنوار - ط دارالاحیاء التراث جلد 24 صفحه 58

.

.

.

.

.

.

مردی از امام صادق علیه السلام پرسید:

گاهی کسی به من می گوید : « دوستت دارم » ،

از کجا بدانم راست می گوید؟!

حضرت فرمودند :

« اِمتَحِن قَلبَکَ، فَإن کُنتَ توَدُهُ فَإنّهُ یَوَدُکَ »

ترجمه:

قلب خودت را امتحان کن ، پس اگر تو او را دوست بداری ، بدان که او نیز تو را دوست دارد.

.کافی ،ج2 ،ص652 ،ح2

.

نمازهای پنجگانه：آرامش روح، سلامت جسم و گشایش روزی

از امام صادق(علیه السلام) پرسیدند که چرا کسانی که در آخر زمان زندگی می کنند رزق و روزیشان تنگ است؟ فرمودند : به این دلیل که غالبا نمازهایشان قضا میشود.

مردی به خدمت امام صادق(علیه السلام) آمد و عرضه داشت : من مرتکب گناهی شده ام.

امام صادق(علیه السلام) فرمود :خدا می بخشه.

آن شخص عرضه داشت :گناهی که مرتکب شده ام خیلی بزرگ است.

امام فرمود: اگر به اندازه ی کوه باشد خدا می بخشد.

آن شخص عرضه داشت: گناهی که مرتکب شده ام خیلی بزرگتر است.

امام فرمود : مگر چه گناهی مرتکب شده ای؟

وآن شخص به شرح ماجرا پرداخت.

پس از اتمام سخن امام صادق(علیه السلام) رو به آن مرد کرد و فرمود: خدا می بخشد ، من ترسیدم که نماز صبح را قضا کرده باشی.

از امام صادق(علیه السلام) پرسیدند که چرا کسانی که در آخر زمان زندگی می کنند رزق و روزیشان تنگ است؟

فرمودند : به این دلیل که غالبا نمازهایشان قضا است.

امام صادق (علیه السلام) فرمودند：

در شگفتم از کسی که از چهار چیز بیم دارد، چگونه به چهار کلمه پناه نمی‌برد!

۱- در شگفتم از کسی که ترس بر او غلبه کرده، چگونه به ذکر «حسبنا الله و نعم الوکیل…» (سوره مبارکه آل عمران آیه ۱۷۱) پناه نمی‌برد. در صورتی که خداوند به دنبال ذکر یادشده فرموده است: پس (آن کسانی که به عزم جهاد خارج گشتند، و تخویف شیاطین در آنها اثر نکرد و به ذکر فوق تمسک جستند) همراه با نعمتی از جانب خداوند (عافیت) و چیزی زاید بر آن (سود در تجارت) بازگشتند و هیچ‌گونه بدی به آنان نرسید.

۲- در شگفتم از کسی که اندوهگین است چگونه به ذکر «لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین*» (سوره مبارکه انبیاء آیه ۸۷) پناه نمی‌برد؛ زیرا خداوند به دنبال این ذکر فرموده است: «پس ما یونس را در اثر تمسک به ذکر یادشده، از اندوه نجات دادیم و همین گونه مومنین را نجات می‌بخشیم.» (سوره انبیاء آیه ۸۸)

۳- در شگفتم از کسی که مورد مکر و حیله واقع شده، چگونه به ذکر «افوض امری الی الله، ان الله بصیر بالعباد» (سوره مبارکه غافر آیه ۴۴) … پناه نمی‌برد؛ زیرا خداوند به دنبال ذکر فوق فرموده است: «پس خداوند (موسی را در اثر ذکر یادشده) از شر و مکر فرعونیان مصون داشت.» (سوره غافر آیه ۴۵)

۴- در شگفتم از کسی که طالب دنیا و زیبایی‌های دنیاست، چگونه به ذکر «ماشاءالله لاقوة الا بالله» (سوره مبارکه کهف آیه 39) پناه نمی‌برد؛ زیرا خداوند بعد از ذکر یادشده فرموده است: «مردی که فاقد نعمت‌های دنیوی بود، خطاب به مردی که از نعمتها برخوردار بود) فرمود: اگر تو مرا به مال و فرزند، کمتر از خود می‌دانی امید است خداوند مرا بهتر از باغ تو بدهد.»

________________________________

امام صادق علیه السلام فرمودند ：

کام کودکانتان را با تربت حسین عليه السلام بردارید چرا که خاک کربلا فرزندانتان را بیمه مى کند.

حنکوا اولادکم بتربة الحسین عليه السلام فإنها امان؛

وسائل الشیعه جلد 10صفحه410

والعاقبه للمتقین.

از امام‌ صادق‌(علیه السلام) نقل‌ شده‌ که فرمودند:

« ما و خاندان ابوسفیان دو خانواده‌ایم که به خاطر خدا دشمن هم شدیم.
ما می‌گفتیم خداوند راست می‌گوید و آنها می‌گفتند: دروغ می‌گوید،

ابوسفیان با پیامبر(صلی الله علیه و آله) جنگید،
معاویة بن ابی سفیان با علی(علیه السلام )،
یزید بن معاویه با حسین بن علی(علیهما السلام)
و سفیانی هم با قائم(عجل الله تعالی فرجه) می‌جنگد.

( بحارالانوار، ج‌52، ص‌190؛ الزام‌الناصب‌، ج‌2، ص‌131، السفیانی‌، فقیه‌؛ ص‌125؛ یوم‌الخلاص‌، ص‌694)