.

 .

امام صادق عليه السلام فرمود:

سعيد بن مسيب و قاسم بن محمد بن ابى بكر و ابو خالد كابلى از موثقين اصحاب على بن الحسين عليهما السلام بودند، و مادر من [دختر همين قاسم‏] با ايمان و تقوى و نيكوكار بود و خدا هم نيكوكاران را دوست دارد.

مادرم گفت كه پدرم باو فرمود: اى ام فروه! من در هر شبانه روز هزار بار براى گنهكاران از شيعيانم خدا را مي خواهم (و آمرزش مى‏خواهم) زيرا ما با دانائى بثواب و پاداش بر مصيباتى كه بما وارد مى‏ شود صبر مي كنيم ولى آنها بر آنچه نمي دانند صبر مى‏ كنند.

… توضيح‏

 يعنى ما مى‏ دانيم و يقين داريم كه بلاها و مصيباتى كه بر ما وارد مى‏ شود در برابر چشم خداست و او از همه آنها آگاه و مطلع است و دقيقا بحساب آنها رسيدگى مى‏ كند و انتقام ما را مي گيرد و پاداش بزرگ ما را عنايت مى‏ كند، از اين رو سيد الشهداء حسين بن على عليه السلام چون در روز عاشورا كودك شير خوارش را هدف تير ساختند، فرمود:

هون ما نزل بى انه بعين اللَّه‏

يعنى هر مصيبتى كه بر من مي رسد، چون خدا آن را ميبيند، تحملش برايم سبك و آسان است، ولى شيعيان و دوستان ما كه اين بصيرت و دانش را ندارند، صبر كردن آنها بر شدائد و بلاها سخت و دشوار است، چنان كه حجامت و عمل جراحى براى مرد عاقل و فهميده آسانتر و گواراتر است تا براى كودك غافل و نادان.

از اين رو ممكن است شيعيان گاهى در مصيبات جزع و بيتابى كنند و سخنى بر خلاف رضاى خدا گويند، و گناهى بر آنها نوشته شود، لذا امام باقر عليه السلام براى آنها از خدا آمرزش مى‏ طلبد و يا آمرزش آن حضرت تنها از نظر احترام بآنهاست، بجهت مقام و درجه‏اى كه در اين شكيبائى نزد خدا پيدا مي كنند.

اصول کافی، ترجمه مصطفوی، ج 2، ص 378،379

.

 قَالَ الإِمَامُ الحُجَّة صَلَوَاتُ اللّهِ عَلَيْه:
فَلَئِنْ أَخَّرَتْنِى الدُّهُورُ، وَ عاقَني عَنْ نَصْرِكَ الْمَقْدُورُ، وَ لَمْ أَكُنْ لِمَنْ حارَبَكَ مُحارِباً، وَ لِمَنْ نَصَبَ لَكَ الْعَداوَةَ مُناصِباً، فَلاََ نْدُبَنَّكَ صَباحاً وَ مَسآءً، وَ لاََبْكِيَنَّ لَكَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً، حَسْرَةً عَلَيْكَ، وَ تَأَسُّفاً عَلى ما دَهاكَ وَ تَلَهُّفاً، حَتّى أَمُوتَ بِلَوْعَةِ الْمُصابِ، وَ غُصَّةِ الاِكْتِيابِ.

 حضرت امام عصر علیه الصّلاة والسّلام فرمودند:
(یا أبا عبدالله)، اگر چه زمانه مرا به تأخير انداخت، و مقدّرات (الهى) مرا از يارى تو بازداشت، و نبودم تا با کسى که با تو جنگيد بجنگم، و با کسانى که با تو دشمنی کردند دشمنى کنم، (اما در عوض) هر صبح و شام براى تو ندبه و ناله و نوحه سرايی مى کنم، و به جای اشک برايت خون مى گريم، از روى حسرت و افسوس بر تو و مصيبت هايى که بر تو وارد شد، تا وقتی که از فرط اندوه و مصيبت و غم و غصه جان بسپارم.

(فرازی از زیارت ناحیه مقدسه - بحارالأنوار: ج 101، ص 317)