.

 امام صادق- عليه السّلام- روايت مى‏كند: شخصى به نام جبير، خزانه‏ دار

معاويه بود و مادر پيرى داشت كه در كوفه زندگى مى‏ كرد. روزى به معاويه گفت:

مادر پيرم در كوفه است و دلم براى او تنگ شده است، اجازه بدهيد بروم و او را ملاقات كنم و حق مادرى را ادا نمايم.

معاويه گفت: در كوفه چه كار مى‏كنى؟ چون در آنجا مرد ساحرى است كه به او «على بن ابى طالب» مى‏گويند و مى‏ ترسم تو را فريب دهد! جبير گفت: من با على چه كار دارم، مى ‏روم و مادرم را زيارت مى‏ كنم و بر  مى‏ گردم. معاويه اجازه داد. جبير آمد تا به عين التمر رسيد. و مقدار پولى كه همراه آورده بود در آنجا دفن كرد. مأموران على- عليه السّلام- او را گرفتند و پيش آن حضرت آوردند.

وقتى كه چشم على- عليه السّلام- به او افتاد، فرمود: اى جبير! تو گنجى از گنجهاى خدا هستى معاويه به تو گفته است كه من ساحر هستم.

جبير گفت: به خدا سوگند! همين طور است.

امام فرمود: پيش تو مقدارى پول بود كه قسمتى از آن را در عين التمر، مخفى كردى.

جبير گفت: «درست مى‏ فرماييد يا امير المؤمنين!».

على- عليه السّلام- رو كرد به امام حسن و فرمود: يا حسن! او را به خانه خود ببر و به او نيكى كن.

فرداى آن روز، على- عليه السّلام- او را صدا كرد و فرمود: در زمان رجعت او از طرف كوه اهواز با چهار هزار سواره مسلح مى‏ آيد و كنار قائم اهل بيت- عليه السّلام- مى‏ جنگد .

جلوه ‏هاى اعجاز معصومين عليهم السلام ؛ ؛ ص153،154

.

.

.

وَ یَعِجَّ العاجّون وَ یَضِجَ الضّاجون فی مُصیبـ ةِ الحُسین
وَ بَقاءُ الاسلام وَ شِفاء الـآلام عندَ تُربَـ ةِ الحُسین

وَ بُکاءُ الـزُوّار و بِـحارُ الاَنوار تَحت قُـبّـ ةِ الحُسین
وَ حسابُ المیزان وَ تَمامُ الایمان فی مَحَـبّـ ةِ الحُسین

 وَ مَحلُّ الانفاق وَ سُلوکُ العُـشّـاق فی مَواکِبِ العَـزا
قَتیـلَ العاشورا وَ عَـزیـزَ الـزّهـرا، شافِعی یومٍ جَـزا

شدم پابستِ پابستِ پابستِ تـو
دلم بی تابِ بی تابِ بی تابِ تـو

.

.

سالهاست که می آید
هر کجا که تشییع شهدای گمنام باشد ،او نیز می آید
به این امید که شاید یکی از آنها فرزند خودش باشد

•
•
•
•
پ.ن:

آخر می دانی، پسرش خیلی مادری بود
جانش بود و مادرش . . .
خوب هم راه و رسم فرزندی را به جا آورد
پهلو شکسته ،بی نشان ،بی پلاک . . .

خوش به سعادت مادرانی که
این چنین در مقابل حضرت فاطمه(س) روسفید شدند.

.

.

.

کاش آدم ها شبیه ِ پُست هایشان بودنــــد ..
همینقدر زیبا ، همینقدر شسته رفته! همینقدر مهربان.همینقدر خـــــوب!
کاش ایمان داشتیم به نوشته هایمان..
ایمان ، باور ِ قلبی ست.. ایمان عمل است .. ایمان فقط حرف های زیبا نیست .. ایمان عمق ِ این نوشته هاست.. عمقی که باید نمود کند در روح و جسم و تن …
چرا هیچ کس شبیه ِ آنچه مینویسد نیست؟؟
خسته ام از اینهمه باور ِ شکسته شده..

کاش این مردم دانه های دلشان پیدا بود ..
کاش زُلال بودند ..

پ ن : اول خودمـــ

.

.

.

فاذا سوّیته و نفخت فیه من روحى

پس چون كار او را به پایان رسانیدم و از روح خود در او دمیدم •••

(سوره حجر ، آیه 29)

.

.

.

جز عشـق تـو هیـچ نیست اندر دل ما

عشـق تـو سرشته گشته اندر گل ما

.

.

فَجاء سَهمٌ فَـأصابَ القِـرْبـَة وَ أریقَ ماؤُها؛ وَ سَهمٌ آخَرْ أصابَ إِحْدی عَیـْـنَیـْه وَ جمدتِ الدِّماءُ عَلَی عَـیْـنـه
. . . وَ هُنا  وَقَـــــفَ الْـــعَــبـّــاس مُـتـَــحَــیِـّـرا  . . .

زبان حال قمر بنی هاشم(ع) خطاب ب سیدالشهدا(ع):

من عمقِ بی کسی تـــــو را درک می کنم
وقتی شبیه مَـشـک بغـل می کنی مـرا

پیش تـــــو هیچ مشکلی آنقدْر سخـت نیست
در ظرف چند ثانیه حَـل می کنی مـرا

اینقدر در مَـدارِ خــــــودت دورِ من مَگرد
داری در این مَـدار ، زُحَــل می کنی مـرا

.

.

پدر گفت : بگو یک !
و تو تازه زبان باز کرده بودى و پدر ب تو اعداد را مى آموخت.
کودکانـه و شیرین گفتى : یک !
و پدر گفت : بگو دو
نگفتى !
پدر تکرار کرد: بگو دو دخترم
نگفتى !
و در پى سومین بار، چشم هاى معصومت را ب پدر دوختى و گفتى :
بابا! زبانى ک ب یک گشوده شد، چگونه مى تواند با دو دمسازى کند؟!

و حالا بناست تو بمانى و همان یک! همان یکِ جاودانه و ماندگار.
بأیست بر سر حرفت زیـنـب! ک این هنوز اول عـشــــق است . . .

// آفتاب در حجاب، سید مهدی شجاعی //

.

.

عشّاقِ سنگ خوردۀ دیوارِ زیـنـبـیم
پس واجب است غرق تماشایِ ما شدن

وقتی مسیر، جای قدمهای زیـنـب است
میلی نمی کنیم ب جز خاکِ پا شدن

اول طواف، بعد مِنا، پس چ بهتر است
بعد از دمشق راهیِ کرب و بلا شدن

پ.ن:

باید ک ناز داشت، کمی نیز غَمـزه داشت
هر دختـرِ قبیلـه ک لـیـلا نمی شود!
.

.

.

یونس ابن یعقوب از امام صادق علیه السلام  نقل کرد :‏ ‏[در خصوص مومنان] هر بدنی ک 40 روز آسیبی به آن وارد نشود، ملعون است و دور از رحمت خداوند.‏
گفتم: واقعاً ملعون است!؟ فرموند: بلـه.
‏گفتم: واقعاً!؟  باز فرموند: بلـه.‏
امام علیه السلام سنگینی مطلب را برای من مشاهده کردند و فرموند:‏ ای یونس! از جملـۀ بلا و آسیب به بدن، همین خراشِ پوست و ضربـه خوردن و لغزیدن و یک سختی و خطا کردن و پاره شدن بند کفش و چشم درد و مانند اینها است [نـه لزوماً مصیبت های بزرگ]

مومن نزد خداوند با فضیلت تر و گرامی تر از آن است ک [خداوند] بگذارد 40 روز بر او بگذرد و گناهانِ او را پاک ننماید؛ ولو ب یک غــمِ پنـهـان در دل، ک او نفهمد این غم از کجا حاصل شده است

به خدا قسم، وقتی یکی از شما سکـه های دِرهَم را در کف دست وزن می کند و متوجه نـقصـانِ آن شده و غصـه دار می شود، سپس دوباره وزن می کند و متوجـه می شود ک وزنش درست بوده، همین غصـۀ کوتاه و گذرا، موجب آمرزش برخی از گناهان اوست.

.

.

.

خیلی گران تمام شد این آب خواستن
یک مَشک از قبیلۀ ما یک عمــو گرفت

زینب شده شکسته غرورش، شنیده ای؟!
دستِ کسی ب کُنجِ الـنـگـویِ او گرفت…

در کوفه بیشتر ب قَـدَت احـتیـاج داشت
با آستینِ پاره نمی شد ک روو گرفت…

♦
لا تَـدعونی وَیـْکِ اُم البنین
دیگر مرا اُم البنین نخوانید…

السلـآمــ علیک ایها العبد الصـالـح، المطیعُ لله و لرسوله

.

.

.

بِنَفْسى أَنْتَ مِنْ مُغَیَّبٍ لَمْ یَخْلُ مِنّا، بِنَفْسى أَنْتَ مِنْ نازِحٍ ما نَزَحَ عَنّا،
به جانم قسم كه تو آن حقیقت پنهانى كه دور از ما نیستى. به جانم قسم تو آن شخص جدا از مایى، كه ابداً جدا نیستى.

بِنَفْسى أَنْتَ أُمْنِیَّةُ شائِقٍ یَتَمَنّى، مِنْ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ ذَكَراً فَحَنّا
به جانم قسم كه تو، همان آرزوى قلبى و مشتاق الیه مرد و زنِ اهل ایمانى كه هر دلى از زیادت شوق او نالة مى زند.

بِنَفْسى أَنْتَ مِنْ عَقیدِ عِزٍّ لا یُسامى بِنَفْسى أَنْتَ مِنْ أَثیلِ مَجْدٍ لا یُجارى بِنَفْسى أَنْتَ مِنْ تِلادِ نِعَمٍ لا تُضاهى
به جانم قسم تو آن عزّتی هستی که هم طرازی ندارد. به جانم قسم تو آن عظمتی هستی که هم قطاری ندارد. از آن نعمتهاى خاص عالى خداوندی، كه مثل و مانند نخواهد داشت.

بِنَفْسى أَنْتَ مِنْ نَصیفِ شَرَفٍ لا یُساوى إِلى مَتى أَحارُ فیكَ
به جانم قسم كه تو از آن خاندان عدالت و شرفى كه احدى برابرى با شما نتواند كرد.