.

 امام صادق- عليه السّلام- روايت مى‏كند: شخصى به نام جبير، خزانه‏ دار

معاويه بود و مادر پيرى داشت كه در كوفه زندگى مى‏ كرد. روزى به معاويه گفت:

مادر پيرم در كوفه است و دلم براى او تنگ شده است، اجازه بدهيد بروم و او را ملاقات كنم و حق مادرى را ادا نمايم.

معاويه گفت: در كوفه چه كار مى‏كنى؟ چون در آنجا مرد ساحرى است كه به او «على بن ابى طالب» مى‏گويند و مى‏ ترسم تو را فريب دهد! جبير گفت: من با على چه كار دارم، مى ‏روم و مادرم را زيارت مى‏ كنم و بر  مى‏ گردم. معاويه اجازه داد. جبير آمد تا به عين التمر رسيد. و مقدار پولى كه همراه آورده بود در آنجا دفن كرد. مأموران على- عليه السّلام- او را گرفتند و پيش آن حضرت آوردند.

وقتى كه چشم على- عليه السّلام- به او افتاد، فرمود: اى جبير! تو گنجى از گنجهاى خدا هستى معاويه به تو گفته است كه من ساحر هستم.

جبير گفت: به خدا سوگند! همين طور است.

امام فرمود: پيش تو مقدارى پول بود كه قسمتى از آن را در عين التمر، مخفى كردى.

جبير گفت: «درست مى‏ فرماييد يا امير المؤمنين!».

على- عليه السّلام- رو كرد به امام حسن و فرمود: يا حسن! او را به خانه خود ببر و به او نيكى كن.

فرداى آن روز، على- عليه السّلام- او را صدا كرد و فرمود: در زمان رجعت او از طرف كوه اهواز با چهار هزار سواره مسلح مى‏ آيد و كنار قائم اهل بيت- عليه السّلام- مى‏ جنگد .

جلوه ‏هاى اعجاز معصومين عليهم السلام ؛ ؛ ص153،154

.