قَالَ الإِمَامُ الحُجَّة صَلَوَاتُ اللّهِ عَلَيْه:
فَلَئِنْ أَخَّرَتْنِى الدُّهُورُ، وَ عاقَني عَنْ نَصْرِكَ الْمَقْدُورُ، وَ لَمْ أَكُنْ لِمَنْ حارَبَكَ مُحارِباً، وَ لِمَنْ نَصَبَ لَكَ الْعَداوَةَ مُناصِباً، فَلاََ نْدُبَنَّكَ صَباحاً وَ مَسآءً، وَ لاََبْكِيَنَّ لَكَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً، حَسْرَةً عَلَيْكَ، وَ تَأَسُّفاً عَلى ما دَهاكَ وَ تَلَهُّفاً، حَتّى أَمُوتَ بِلَوْعَةِ الْمُصابِ، وَ غُصَّةِ الاِكْتِيابِ.

 حضرت امام عصر علیه الصّلاة والسّلام فرمودند:
(یا أبا عبدالله)، اگر چه زمانه مرا به تأخير انداخت، و مقدّرات (الهى) مرا از يارى تو بازداشت، و نبودم تا با کسى که با تو جنگيد بجنگم، و با کسانى که با تو دشمنی کردند دشمنى کنم، (اما در عوض) هر صبح و شام براى تو ندبه و ناله و نوحه سرايی مى کنم، و به جای اشک برايت خون مى گريم، از روى حسرت و افسوس بر تو و مصيبت هايى که بر تو وارد شد، تا وقتی که از فرط اندوه و مصيبت و غم و غصه جان بسپارم.

(فرازی از زیارت ناحیه مقدسه - بحارالأنوار: ج 101، ص 317)