.

.

.

عاشقانت
ميفروشند عيش را..
غم ميخرند

یاحسین

التماس دعا تو این روزا و شبها از دوستای خوبم ،که ان شالله اربعین تو مسیر عشق و عاشقی ببینیم همدیگرو ….

که تمام جاذبه های دنیا تو این مسیر جمع شده که به حق علی اکبر امام حسین علیه السلام برات کربلامون برای اربعین به دست باکفایتشون امضا بشه …

.

.

.

عَبْدِ عشقم،

دم زِ ساقی میزنم دیوانه وار

لا فَتیٰ الّاٰ عَلیٓ لاسَیْف الّا ذوالْفَقٰار

.

.

.

.

.

.

آنکه چون سرو سهی
بدرقـه شد با گلِ اشک …
اینک از معـــرکه
چون نسترنـش آوردنـد …

 پیکر مطهر مدافع حرم
شهید محمود شفیعی
پس از دو سال به میهن بازگشت…

.

.

.

شبی دراز شبی خالی از سپیده منم
طلوع تلخ غروبی به خون تپیده منم

پی نظاره‌ات ای یوسف سرا پا حُسن
کسی که دست و دل از خویشتن بریده منم

«کر است عالم و من عاجز از سخن گفتن»
خیال می کنم آن گنگِ خوابدیده منم

کسی که از همه سو زخم تیغ دیده تویی
کسی که از همه زخم زبان شنیده منم

خوشا به حال تو ای سرو رُسته بر سر نی
نگاه کن منم این بید قد خمیده…منم

فتاده آتش غم بر دوازده بندم
غزل تویی و سرآغاز این قصیده منم

اگر به کوره‌ی داغ تو سوختم خوش باش
غمت مباد که شمشیر آبدیده منم

خوشا به حال تو این ره به پای می‌پویی
کسی که این همه ره را به سر دویده منم….

سعید بیابانکی

“السابقون السابقون"، صحرا، عطش، دریای خون
نی، نینوا، لیلا، جنون،"نون و القلم"، “ما یسطرون”

شمشیر در شمشیر شد، دستان حق زنجیر شد
طفل سه ساله پیر شد، “آمنت ربّی فاسمعون”

طفلی به روی دست شد، تیر سه شعبه مست شد
آن لحظه عالم پست شد،"یا قوم ماذا تعبدون ؟”

اشبه به ذات مصطفی، من فرط نوره اختفی
بعدک، علی الدنیا عفی، “ما هؤلاء ينطقون”

فانیّ ِ باقی، دیده‌ای؟! بی‌چشم راوی، دیده‌ای؟!
بی دست ساقی، دیده‌ای؟! “انّا الیه راجعون”

تا بیرمق شد پیکرت، دعواست بالای سرت
پیراهنت، انگشترت، “مما رزقنا ینفقون”

و زني محو تماشاست زبالاي بلندي.

الف قامت او دال و همه هستي او در كف گودال…

و سپس آه كه الشّمرُ…..

آجرك الله يا صاحب الزمان (عج)

در مقاتل خوانده ام گودال غوغا شد، ولی
آن طرف تر بود غوغا… آن طرف تر… بر تلی

آسمان گو بر زمین آید ولی هرگز مباد
پیش چشم خواهری بر خاک و خون افتد یلی

قتلگاه زینب است این یا حسین ابن علی؟
قتلگاه زینب است این… یا حسین بن علی!

“حنجر” است این واژه یا “خنجر"؟ میان خط اشک
همچنان ناخوانده مانده صفحه های مقتلی

محمد مهدی سیار

اصلا رقیه نه ، مثلا دختر خودت؛

یک شب میان کوچه بماند ،چه میشود ؟

اصلا بدون کفش ،توی بیابان ،پیاده نه !!!

در راه خانه تشنه بماند ،چه میشود ؟

دزدی از او به سیلی و شلاق و فحش ،نه !

تنها به زور گوشواره بگیرد ،چه میشود ؟

گیریم خیمه نه ،خانه و یا سرپناه ،نه !

یک شعله پیرهنش را بگیرد ، چه میشود؟

در بین شهر ،توی شلوغی ،همیشه ،نه !

یک شب که نیستی ،بهانه بگیرد ،چه میشود؟

اصلا پدر ،عمو و برادر ،نه ، جوجه ای ،

تشنه مقابل چشمش بمیرد ،چه میشود ؟

دست گناهکار مرا روز رستخیز ،

یک دختر سه ساله بگیرد ،چه میشود ؟

آجرک الله یا صاحب الزمان

دلتون که شکست ما رو هم دعا کنید.

یا حبیب الباکین

کربلا را دل تنگم…

هنوز شوق تو بارانی از غزل دارد

نسیم یک سبد آیینه در بغل دارد

خوشا به حال خیالی که در حرم مانده

و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد

به یاد چایی شیرین کربلایی ها

لبم حلاوت “احلی من العسل” دارد

چه ساختار قشنگی شکسته است خدا

درون قالب شش گوشه یک غزل دارد

بگو چه شد که من اینقدر دوستت دارم؟

بگو محبت ما ریشه در ازل دارد

غلامتان به من آموخت در میانه ی خون

که روسیاهی ما نیز راه حل دارد.

سید حمیدرضا برقعی

رنگ سیاه و سرخی پرچم رسیده است
‎شان نزول سوره ی مریم رسیده است

‎شال و لباس مشکی مارا بیاورید
‎حی علی العزا که محرم رسیده است