.

.

هیچ پیغمبری نیست مگر اینکه در آن بقعه یعنی کربلا می رود و آن را زیارت می کند و برای مصیبت امام حسین گریان می شود. ملائکه و جن و انس همه روزه کربلا را زیارت می نمایند. وقتی شب جمعه فرا می رسد تعداد نودهزار(90،000) ملائک در کربلا نازل و برای امام حسین گریان می شوند و فضائل و مناقب حسین را ذکر می کنند.

امام حسین علیه السلام در آسمان به : حسین مذبوح یعنی ذبح شده و در زمین به: اباعبدالله مقتول و در دریا به : فرزند درخشنده مظلوم نامیده می شود.در روز قتل حسین آفتاب و ماهتاب خواهند گرفت و تاریکی تا مدت سه روز برای مردم ادامه خواهد داشت. آسمان خون می بارد. کوه ها خراب و دریاها دچار موج می شوند.

اگر فرزندانی و طایفه ای از شیعیان حسین که خون آن حضرت را مطالبه می کنند باقی نمی ماندند خدا آتشی از آسمان بر سر آنان می ریخت که زمین و اهل آن را می سوزانید.

______________________

مجلسی، محمدباقربن محمدتقی - نجفی، محمدجواد، زندگانی حضرت امام حسین علیه السلام(ترجمه جلد45 بحارالانوار)،1جلد،اسلامیه تهران

.

.

.

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

آن حضرت شبیه ترین مردم است به حضرت رسول صلی اللّه علیه و آله در خَلق و خُلق و شمایل او، شمایل آن حضرت است و آنچه جمع شده از روایات در شمائل آن حضرت آن است که :

آن جناب ابیض(سفید) است که سرخی به او آمیخته و گندم گون است که عارض شود آن را زردی از بیداری شب.
و پیشانی نازنینش فراخ و سفید و تابان است و ابروانش به هم پیوسته و بینی مبارکش باریک و دراز که در وسطش فی الجمله انحدابی دارد و نیکو رو است و نور رخسارش چنان درخشان است که مستولی شده بر سیاهی محاسن شریف و سر مبارکش ، گوشت روی نازنینش کم است،
بر روی راستش خالی است که پنداری ستاره ای است درخشان ، ( وَ عَلی رَاءْسِهِ فَرْقٌ بَیْنَ وَفْرَتَیْنِ کَاَنَّهُ اَلِفٌ بَیْنِ وا وَیْنِ ) ، میان دندانهایش گشاده است ، چشمانش سیاه و سرمه گون و در سرش علامتی است ، میان دو کتفش عریض است ، و در شکم و ساق مانند جدش امیرالمؤ منین صلوات الله و سلامه علیه است .

الْمَهْدِیُّ طاوُسُ اَهْلَ الْجَنَّهِ، وَجْهُهُ کَالْقَمَرِ الدُّرِّیِّ عَلَیْهِ جَلابیبُ النّورِ ؛ یعنی حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف طاوس اهل بهشت است ، چهره اش مانند ماه درخشنده است . بر بدن مبارکش جامه ها است از نور،
( عَلَیْهِ جُیُوبُ النُّورِ تَتَوَقَّدُ بِشُعاعِ ضِیاءِ الْقُدْسِ ) ؛
بر آن جناب جامه های قدسیه و خلعتهای نور انیه ربانیه است که متلالا است به شعاع انوار فیض و فضل حضرت احدیت.
و در لطافت و رنگ چون گل بابونه و ارغوانی است که شبنم بر آن نشسته و شدت سرخی اش را هوا شکسته ، و قدش چون شاخه بان درخت بیدمشک یا ساقه ریحان ،

( لَیْسَ بِالطَّویلِ الشّامِخ وَ لا بِالْقَصیر الْلازِقِ ) ؛

نه دراز بی اندازه و نه کوتاه بر زمین چسبیده ،

( بَلْ مَرْبُوعُ اَلْقامَهِ مُدَوَّرُ الْهامَهِ ) ؛
بلکه قامتش معتدل و سر مبارکش ( مُدَوَّر،

عَلی خَدِّهِ الاَیْمَنِ خالٌ کَاَنَّهُ فَتاهُ مِسْکٍ عَلی رَضْراضَهِ عَنْبَرٍ ) ؛ بر روی راستش ( خالی ) است که پنداری ریزه مشکی است که بر زمین عنبرین ریخته ، ( لَهُ سَمْتٌ ماراتِ الْعُیُونُ اَقْصَدَ مِنْهُ)

هیئت نیک خوشی دارد که هیچ چشمی هیئتی به آن اعتدال و تناسب ندیده .

صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ عَلی آباءِ الطّاهِرینَ

منتهی الآمال
الغيبة (شیخ طوسي)ص: 265
بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏52، ص: 11

.

.

.

عَنْ حَبَّةَ الْعُرَنِيِّ قَالَ: سِرْنَا مَعَ عَلِيٍّ علیه السلام يَوْماً فَالْتَفَتَ فَإِذَا جُوَيْرِيَةُ خَلْفَهُ بَعِيداً فَنَادَاهُ يَا جُوَيْرِيَةُ الْحَقْ بِي لَا أَبَا لَكَ أَ لَا تَعْلَمُ أَنِّي أَهْوَاكَ وَ أُحِبُّكَ…

حَبَّةُ العُرَنی می گوید:

روزی با علی علیه السلام در راهی می رفتیم. ایشان نگاهی به پشت سر انداخت. جُوَیرِیَه [بن مُسهِر] را دید که پشت سر ایشان با فاصله [می آمد]. پس او را صدا زد که ای جویریه به من ملحق شو که نظیر نداری! مگر نمی دانی که دلم هوایت را کرده و تو را دوست می دارم؟ جویریه به سوی ایشان دوید.

امام به او فرمود: من تو را از اموری آگاه می سازم، پس آن را در دل داشته باش. و آهسته با هم صحبت کردند.
جویریه به ایشان عرض کرد: ای امیرالمؤمنین، من مردی فراموشکارم.

امام فرمود: حدیث را دوباره برایت تکرار می کنم که به یادت بماند. و در آخر کلامش به او فرمود:
ای جویریه،
دوست بدار محبّ ما را مادامی که به ما دوستی می ورزد
و هر گاه به ما دشمنی ورزید با او دشمنی کن.

و دشمن بدار دشمنِ ما را تا زمانی که با ما دشمنی می کند
و هر گاه با ما دوستی کرد او را دوست بدار.

بحار الأنوار (ط - بيروت) ؛ ج‏34 ؛ ص301

.

.

امام هادی علیه السلام میفرمایند:

امام علی النقی(علیه السلام) فرمودند: هرگاه در زمانه اى عدل بيـش از ظلم رايج باشد، بدگمانـى به ديگرى حرام است،
مگر آن كه (آدمـى ) بـدى از كسـى ببينـدو هرگاه در زمانه اى ظلـم بيـش ازعدل باشد،
تا وقتـى كه (آدمـى) خيرى ازكسـى نبينـد، نبايـد به او خـوشبيـن باشـد.

«بحارالانوار،جلد75 صفحه 370»

عید میلاد امام هادی علیه السلام مبـــــــااااااااااارک

علامه مجلسي رحمه الله علیه در كتاب «بحار الأنوار» مي گويد :

يونس به امام صادق عليه السلام عرض كرد:
ولايت شما و شناخت حق شما كه خداوند به من مرحمت فرموده از تمام دنيا نزد من محبوبتر است .

يونس مي گويد :
وقتي چنين گفتم آثار خشم و غضب بر چهره مبارك آن حضرت ظاهر شد ، سپس فرمود:
يا يونس قستنا بغير قياس، ما الدنيا وما فيها، هل هي إلا سد فورة، أو ستر عورة؟ وأنت لك بمحبتنا الحياة الدائمة.
ما را به چيزي كه نبايد قياس كني مقايسه كردي ، ولايت ما را با دنيا قياس كردي ، مگر دنيا و آنچه در آن است چيست ؟ آيا چيزي جز سير كردن شكم يا پوشاندن عورت است ؟در حديث ديگري امام عليه السلام فرمود : دنيا چيست و انتظار داري چه چيزي باشد ؟ آيا جز خوراكي است كه آن را مي خورند يا لباس است كه آن را مي پوشند و يا مركبي است كه آن را سوار شوند ؟ اما ولايت و محبت ما سرچشمه حيات ابدي و سعادت هميشگي است.

تحف العقول: 379،
بحار الأنوار : 265/78 ح 177.