اباالفضــــل است و عباس…
پس از این که نوزاد خانه علی(علیه‌السلام)به عرصه گیتی گام نهاد، او را در قنداقه ای نهادند و به دست حضرت دادند.
چشم ها منتظر و دل ها بی قرار بود تا ببینند امام، نوزادش را چه می نامد.
آن حضرت نام عباس را را برگزید.
عباس در اصطلاح عرب از ماده عَبَسَ به معنای
«درهم کشیدن بشره و گرفتگی صورت»(1) است.
برخی عباس را به معنای شیری گرفته اند که دیگر شیرها از او می گریزند(2)
و برخی دیگر آن را «الاسد الغضبان؛ شیر خشمگین» ترجمه کرده اند.(3)
از آن جا امام علی(علیه‌السلام) از شجاعت و شکوه ایستادگی و پایمردی عباس(علیه‌السلام) در پیکار با دشمنان حقیقت آگاهی کامل داشت، او را عباس نامید.(4)
پی نوشت ها:
(1). لسان العرب، محمد بن مکرم بن منظور، ج6، ص 129
(2). معالی السبطینف محمد مهدی مازندرانی، ج1، ص 437
(3). مقتل الحسین(علیه‌السلام)، محمدتقی السید البحرالعلوم، ص 310
(4).معالی السبطین، جلد 1، ص 437
