امام حسين عليه السّلام در گوشه‏ اى نشست به اصلاح شمشيرش پرداخت و در اين وقت اين اشعار را خواند:

يا دهر افّ لك من خليل‏
 
كم لك بالاشراق و الاصيل‏

من طالب و صاحب قتيل‏
 
و الدّهر لا يقنع بالبديل‏

و انّما الامر الى الجليل‏
 
و كلّ حىّ سالك سبيل‏

ما اقرب الوعد الى الرّحيل‏
 
الى جنان و الى مقيل‏
 
 
 
 

«اى روزگار! اف بر دوستى تو، چقدر در شب و روز، دوستان و هواخواهان را كشتى، و بين دوستان جدايى افكندى، و در عين حال روزگار به افراد جايگزين آنها قناعت نكند، به هر حال امور به سوى خداى بزرگ بازگردد، و هر زنده سرانجام اين راه را مى‏پيمايد، زمان كوچيدن از دنيا چقدر نزديك شده كه به سوى بهشت و يا به سوى غير بهشت است.

. غم نامه كربلا / ترجمه اللهوف على قتلى الطفوف ؛ ؛ ص104

.