مي گويند همين که وارد کربلا شد به شخصي در کوفه نامه نوشت：از حسين به حبيب .

حبيب! ما وارد کربلا شديم. تو هم قرابت ما با پيغمبر را ميداني و جايگاه ما را خوب مي شناسي، اگر ميخواهي ما را ياري کني ، دعوتت ميکنم، سريع خودت را برسان و الّا عقب ميماني.

ميگويند ： نامه به دست حبيب رسيد . ميگويند： موقعي بود که اين پيرمرد و پيرزن چاشت مي خوردند. در زدند. رفت و يک مقدار در برگشت تامل کرد.

همسرش گفت：چه شده؟چه خبر است؟ گفت：هيچ. حسين به کربلا آمده. نامه اي به من نوشته که ： بيا و من را کمک کن! از همسرش هم تقيّه ميکرد، که نکند بفهمد و مانع او بشود.

گفت：ميداني من که ديگر پير شدم و نميتوانم کرّ و فرّي کنم. شروع کرد به عذر آوردن.

همسرش به او رو کرد و گفت ： يعني تو نميروي؟ سري بلند کرد و گفت ： يااباعبدالله!اي کاش من مرد بودم ؛ به کربلا ميآمدم. حبيب به همسرش رو کرد و گفت：يک کربلايي بروم تا رو سفيدت کنم!

ازجا حرکت کرد.ازخانه خارج شد.به بازار کوفه آمد.ديد شمشيرها و نيزه ها را تيز و آماده مي کنند تا به جنگ حسين عليه السلام بروند. به دوست قديمي اش مسلم بن عوسجه برخورد کرد. گفت：ميداني که حسين به کربلا آمده؟من ميخواهم بروم . آيا تو ميآيي؟گفت：بيا با هم برويم!

اين دو با هم آمدند. نزديک کربلا رسيدند. اصحاب حسين عليه السلام مي ديدند که هر روز هزار هزار لشگر از کوفه ميآيد و به سمت خيمه ي عمرسعد ميرود، اما سمت خيمه حسين عليه السلام هيچ کس نميآيد. اما امروز چه شده که دوتا پيرمرد به سمت خيمه ها ميآيند.
در خيام حسين عليه السلام ولوله افتاد.خانم ها و بي بي ها خوشحال شدند. دو پيرمرد براي ياري حسين عليه السلام ميآيند.

خانم زينب سلام الله عليها سوال کرد：اين ها چه کساني هستند؟ گفتند：حبيب بن مظاهر . گفت：سلام من را به حبيب برسانيد. ببين چه ميگذرد به زينب سلام الله عليها. به حبيب گفتند ：حبيب!دختر علي عليه السلام به تو سلام رساند.

ميگويند حبيب دست برد و خاک هاي کربلا را روي فرق خود ريخت . گفت：من که باشم که دختر امير عرب به من سلام کند…

ذکر مصيبت(آيت الله حاج آقامجتبي تهراني)