هر کس به چیزی عشق ناروا ورزد ، نابینایش می کند ، و قلبش را بیمار کرده ، با چشمی بیمار می نگرد ، و با گوشی بیمار می شنود . خواهش های نفسانی پرده عقلش را دریده ، دوستی دنیا دلش را میرانده است ، شیفته بی اختیار دنیا و برده آن است و برده کسانی است که چیزی از دنیا در دست دارند. دنیا به هر طرف برگردد ، و هر چه هشدارش دهند از خدا نمی ترسد. از هیچ پنددهنده ای شنوایی ندارد ، با اینکه گرفتار آمدگان دنیا را می نگرد که راه پس و پیش ندارند و در چنگال مرگ اسیرند. می بینید که آنها بلاهایی را که انتظار آن را نداشتند بر سرشان فرود آمد و دنیایی را که جاویدان می پنداشتند از آنها جدا شده و به آنچه در آخرت وعده داده شده بودند خواهند رسید ، و آنچه بر آنان فرود آید وصف ناشدنی است.

خطبه 109 نهج البلاغــــ❤ــه